Η Ελλάς πέρασε μια μεγάλη δοκιμασία την περίοδο 2010-18, οπότε κινδυνεύσαμε σοβαρά να χρεωκοπήσουμε ως χώρα με απροσδιόριστες όσο και τρομερές συνέπειες για το σύνολο του λαού. Ευτυχώς μας έσωσε η συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη και οι εταίροι μας που μας βοήθησαν καίρια σε μια τόσο δύσκολη στιγμή, η οποία μας συνέβη από δικά μας λάθη και αμαρτίες. Οι εταίροι επέβαλαν κάποια συγκεκριμένα μέτρα στην διοίκηση και γενικά στην οργάνωση του κράτους με κυριότερο την θεσμοθέτηση της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων (και όταν λέμε Ανεξάρτητης εννοούμε ανεξάρτητης), ώστε η χώρα μας να μην χρειαστεί να ξαναπεράσει τέτοια δοκιμασία στο μέλλον.
    Εδώ όμως ανακύπτουν δύο θέματα, τα οποία συνιστούν βασικές προϋποθέσεις ώστε οικονομική ελληνική κρίση να μην επαναληφθεί. Η πρώτη αφορά στις εκάστοτε κυβερνήσεις, οι οποίες οφείλουν στο εξής να ακολουθούν συνετή δημοσιονομική πολιτική, ώστε τα δημόσια οικονομικά να μην εκτροχιαστούν ποτέ στο μέλλον. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε οτι αυτό τηρείται, δεδομένων των πλεονασμάτων που σημειώνονται στους ετήσιους προϋπολογισμούς, ασχέτως των ευλόγων διαφωνιών που υπάρχουν πάντα σε ζωντανές κοινωνίες όσον αφορά στην διαχείριση και την γενικότερη οικονομική πολιτική. Βεβαίως εδώ δεν πρέπει να ξεχνούμε την ευθύνη των εκάστοτε κυβερνώντων να φροντίζουν για την χρηστή διοίκηση και επίσης την ευθύνη της εκάστοτε αντιπολίτευσης να είναι με την σειρά της υπεύθυνη. 
    Η δεύτερη προϋπόθεση για την καλή και ασφαλή πορεία της χώρας αφορά στους πολίτες της. Είναι περιττό να επαναλάβουμε εδώ τα χιλιοειπωμένα ήδη από τα αρχαία χρόνια όσον αφορά στην ατομική ευθύνη του καθενός, η οποία συνδυαζόμενη με τις ατομικές ευθύνες των άλλων συνιστούν την συλλογική ευθύνη για την πορεία του έθνους και την ασφάλεια των μελλοντικών γενεών. 
    Τον τελευταίο καιρό όμως παρατηρούμε φαινόμενα, τα οποία σε έναν καλό πολίτη προκαλούν ανησυχία όσον αφορά το που πηγαίνει αυτός ο τόπος και στους φίλους της Ελλάδος που ζουν στο εξωτερικό προκαλούν ερωτηματικά σχετικά με το αν πήραμε το μάθημά μας μετά την εμπειρία της οικονομικής κρίσης. Η τραγωδία των Τεμπών, ανοικτή πληγή στο σώμα της Ελλάδος, όπου φάνηκε τι αποτελέσματα έχουν η μη εκπλήρωση των καθηκόντων των υπαλλήλων του κράτους και η κακή διαχείριση κρισίμων για την δημόσια ασφάλεια συμβάσεων, άλλα σκάνδαλα ήδη γνωστά και αυτά που έρχονται με αποκορύφωμα την μεγάλη απάτη του ΟΠΕΚΕΠΕ αφήνουν σοβαρά ερωτηματικά για το αν διδαχθήκαμε από την εμπειρία της χρεωκοπίας και αν διαβάσαμε σωστά τις αιτίες της. Πράγματι, φαίνεται οτι θύλακες της ελληνικής κοινωνίας σε συνδυασμό με την κακοδιοίκηση των κυβερνώντων θέτουν σε κίνδυνο την μελλοντική πορεία του έθνους προτάσσοντας τα άνομα οικονομικά τους συμφέροντα. Οι συμπεριφορές αυτές δείχνουν μια αντικοινωνική-και θα έλεγα και αντεθνική-συμπεριφορά που αν γενικευθεί το μέλλον της Ελλάδος θα είναι η καταστροφή της και αυτή την φορά τελειωτική. Αυτοί όντως δεν έμαθαν τίποτε από την χρεωκοπία και αδιαφορούν πλήρως.
    Τι πρέπει να γίνει; Ο γράφων θεωρεί οτι το κοινωνικό φαινόμενο της ανομίας πρέπει να τιμωρηθεί κατ'αρχήν στα δικαστήρια. Δεν αρκεί όμως η καταστολή της Δικαιοσύνης. Μια κοινωνία που ασχολείται συνεχώς με δικαστήρια είναι μια κοινωνία άρρωστη. Επίσης θεωρώ οτι μια κρίσιμη μάζα πολιτών οφείλει να επιβάλει στο κράτος την καλύτερη οργάνωσή του. Η δύναμη αυτής της μάζας πρέπει να εύρει αντανάκλαση στο εκλογικό αποτέλεσμα, το έσχατο όπλο των καλών πολιτών στην γενικευμένη διαφθορά. Αυτή η κρίσιμη μάζα πολιτών οφείλει να δείξει οτι όσα προβλήματα έχει η κοινωνίας μας (ακρίβεια στην αγορά, στεγαστικό πρόβλημα, κόστος ενέργειας κτλ.), αυτό που απειλεί ευθέως και κυρίως το μέλλον της κοινωνίας είναι η διαφθορά πολιτών και κυβερνώντων. Όλα τα προβλήματα λίγο ή πολύ, αργά ή γρήγορα μπορούμε να τα επιλύσουμε ή έστω να καταπραϋνουμε. Τα αποτελέσματα της διαφθοράς όμως καταστρέφουν τα κράτη, τα κάνουν αποτυχημένα, τα χρεωκοπούν. Ο γράφων δεν περιμένει, ούτε μπορεί να φανταστεί μια διαδήλωση εναντίον της διαφθοράς, αν και αυτό θα ήταν το τέλειο. Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι εκδήλωση αντίδρασης στο πνεύμα και στην πολιτική συμπεριφορά των καλών και εντίμων πολιτών απέναντι στον κίνδυνο που η διαφθορά φέρνει σε όλους. Κοινωνική απομόνωση των διεφθαρμένων πολιτών και τους κακούς κυβερνώντες απλά μην τους ψηφίζετε.
    Κάθε ημέρα βλέπουμε οτι το αστυνομικό και το δικαστικό δελτίο στις ειδήσεις καταλαμβάνουν τον περισσότερο χρόνο. Αυτό αποδεικνύει μια προχωρημένη ηθική ασθένεια στο σώμα της κοινωνίας, η οποία έχει χάσει τον προσανατολισμό της. Ποιες κοινωνικές δυνάμεις και ποια κοινωνική τάξη μπορεί να αναλάβει το τιτάνιο έργο της ηθικής αναστήλωσης της χώρας; Επιμένω λοιπόν οτι κάποια στιγμή μια κρίσιμη μάζα πολιτών ασχέτως κοινωνικής τάξης, ασχέτων ύψους εισοδήματος, ασχέτως επαγγέλματος σιωπηλά, αλλά δυνατά και σταθερά θα επιβάλλει την ηθική ανάταξη του λαού με κάθε πρόσφορο μέσο, το οποίο θα απαιτήσει από την συντεταγμένη πολιτεία. 
    Ιωάννης Ξηρός 
    Ταξ|χος ε.α.