Γράφει ο Ιωάννης Ξηρός     

Ορειβατικό και πολιτιστικό ταξίδι πραγματοποίησε ο γράφων στον Καναδά, μέλος του ΕΟΣ Αχαρνών και του Συλλόγου Πεζοπορίας Ορειβασίας Τρικάλων.

Το ταξίδι έγινε από 21 Ιουν. μέχρι 1 Ιουλίου 2023 και συμμετείχε εκτός από τον γράφοντα και ο φίλος Ανδρέας Αναγνωστόπουλος, πρόεδρος του ΕΟΣ Αιγίου.

Την 21 Ιουν. προσγειωθήκαμε στο Τορόντο, πρωτεύουσα της πολιτείας Οντάριο στα ανατολικά της χώρας, πόλις ωραιότατη με πληθυσμό άνω των 2,5 εκατ. κατοίκων, κτισμένη στις όχθες της Λίμνης Οντάριο, μιας από τις λεγόμενες Μεγάλες Λίμνες που μοιράζονται οι ΗΠΑ και ο Καναδάς. Η πόλη διαθέτει ένα από τα 5 πολυθεματικά μουσεία της Αμερικής και βρίθει ουρανοξυστών.

Την 22 Ιουν. επισκεφθήκαμε τους Καταρράκτες του ποταμού Νιαγάρα, ένα από τα επιβλητικότερα θεάματα του κόσμου. Οι δύο καταρράκτες ύψους άνω των 100μ. προσελκύουν χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο και ο ίδιος ο ποταμός Νιαγάρα αποτελεί σύνορο του Καναδά με την πολιτεία Ουισκόνσιν των ΗΠΑ. Οι καταρράκτες δημιουργήθηκαν κατά την ύστερη εποχή των παγετώνων (23.000 χρόνια πριν) και ο ποταμός είναι ενδιαίτημα πλήθους πτηνών, ιχθύων και θηλαστικών. Το νερό που αναπηδά σχηματίζει νέφος, θέαμα καταπληκτικό.

Η περιοχή του ΝΑ Καναδά κατοικείτο 13.000 χρόνια πριν από εντόπιες φυλές Ερυθροδέρμων (Ινδιάνων) με διάφορες ονομασίες. Οι πρώτοι άνθρωποι που συνάντησαν οι Ευρωπαίοι ονομάστηκαν Ουδέτερο Έθνος κατά τα μέσα του 17ου αιώνα και ονόμασαν την νέα χώρα Καναδά εκ του canata, κανάτα, όπως ονόμαζαν τις σκηνές τους οι Ινδιάνοι της περιοχής. Κατά την διάρκεια του 18ου και μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα οι αυτόχθονες συμμάχησαν με τον αγγλικό θρόνο. Κατά την διάρκεια αυτών των αιώνων η Αγγλία και η Γαλλία συγκρούστηκαν για την κυριαρχία στην Βόρειο Αμερική. Αυτές οι συγκρούσεις έλαβαν χώρα κατά την διάρκεια του ευρωπαϊκού Επταετούς Πολέμου (1756-1763), της Αμερικανικής Επανάστασης (1775-1783) και του Πολέμου 1812-1814. Οι Άγγλοι επικράτησαν των Γάλλων στην κυριαρχία του ανατολικού Καναδά και κατά τον Πόλεμο 1812-14 με την βοήθεια των αυτοχθόνων δεν επέτρεψαν στις ΗΠΑ να επεκταθούν στην περιοχή άνω των Μεγάλων Λιμνών, οπότε τις διαμοιράστηκαν στην μέση, τα σύνορα σταθεροποιήθηκαν και ισχύουν μέχρι σήμερα αδιατάρακτα.

Η πολιτεία του Κεμπέκ στα ΒΔ της χώρας είναι γαλλόφωνη. Σήμερα όμως άπαντες οι κάτοικοι του Καναδά είναι πιστοί πατριώτες όποια και αν είναι η προέλευσή τους (Άγγλοι, Γάλλοι, Ινδοί, Κινέζοι, Μαύροι κ.α.) και το πολίτευμα δεν αμφισβητείται από κανέναν. Η καναδική κοινωνία είναι ενωμένη, πολυπολιτισμική, ήρεμη και ευημερούσα. Όλοι έχουν αξιοπρεπείς εργασίες, είναι ενσωματωμένοι καλώς και η αισιοδοξία όλων για το μέλλον είναι εμφανής.

Την 23 Ιουν. φθάσαμε αεροπορικώς στο Έντμοντον, πόλη 300.000 κατοίκων στα νότια της πολιτείας Αλμπέρτα, η οποία συνορεύει με τις Βορειοδυτικές Περιοχές του Καναδά. Την 24 Ιουν. επισκεφθήκαμε την ενδιαφέρουσα Πινακοθήκη της πόλης και το άκρως ενδιαφέρον Βασιλικό Μουσείο της Αλμπέρτα, όπου παρουσιάζεται η Ιστορία του δυτικού Καναδά. Λοιπόν, δεν υπήρχαν οχυρά των Άγγλων εκεί μέχρι τα τέλη του 18ου αιώνα. Υπήρχαν γηγενή έθνη Ινδιάνων, οι Μπλάκφουτ, οι Μετίς, οι Ντενέ, οι Κρη. Το 1670 ο βασιλιάς της Αγγλίας Κάρολος έδωσε άδεια εμπορίου στην αγγλική Εταιρεία Περιπέτειας στον Κόλπο του Χάντσον και από το 1714 οι Ινδιάνοι άρχισαν εμπόριο γουναρικών με τους Άγγλους. Δέκα άνθρωποι υπό τον τοπογράφο Μπρις Σόντερς το 1898 τοπογράφησαν την περιοχή και υπέδειξαν στους εποίκους που μπορούν να κτίσουν πόλεις. Ο Καναδάς ανακηρύχθηκε ανεξάρτητο κράτος το 1867 παραμένοντας έως τώρα στην Βρετανική Κοινοπολιτεία και έχοντας ως τυπικό αρχηγό του κράτους τον Βρετανό μονάρχη (χωρίς εξουσίες). Ο Καναδάς πολέμησε στο πλευρό της μητέρας Βρετανίας στους δυο Παγκοσμίους Πολέμους δίνοντας πολύ αίμα (κάποιοι Καναδοί πολέμησαν και στην Ελλάδα).Η ίδια η Αλμπέρτα, όπως και η γειτονική Βρετανική Κολομβία έγιναν επαρχίες της χώρας το 1905, αλλά η ξεχωριστή ταυτότητά της όμως πηγαίνει πίσω στην δεκαετία 1880, οπότε οι διάφορες οικονομικές δραστηριότητες άρχισαν να αλλάζουν το τοπίο. Νέες κοινότητες, εκτός των αγγλικής καταγωγής πρώτων κατοίκων άρχισαν να εγκαθίστανται εδώ. Κάποιες εθνότητες έγιναν δεκτές, κάποιες αντιμετώπισαν ρατσισμό. Τα γηγενή ερυθρόδερμα έθνη όμως αντιμετώπισα ακραία καταπίεση και αποκλείστηκαν από την δημόσια εκπαίδευση.

Πράγματι, οι Λευκοί όταν εγκαταστάθηκαν με σταθερότητα και ασφάλεια στην περιοχή (και θα έλεγα σε όλη την Δύση) σχεδίασαν τον αποδεκατισμό-αν όχι την πλήρη εξόντωση-των ιθαγενών, οι οποίοι θεωρήθηκαν περιττό βάρος, χρησιμοποιώντας το απόλυτο όπλο, την εξόντωση των βισώνων (μπάφαλο), ενδημικού βοοειδούς της Βόρειας Αμερικής.

Για χιλιάδες χρόνια ο βούβαλος κρατούσε στην ζωή τους Ινδιάνους. Τους έδινε κρέας και δέρματα για να ντύνονται και να κατασκευάζουν τις σκηνές τους. Οι βούβαλοι αντιμετώπισαν εξαφάνιση στην δεκαετία 1880. Η απώλεια υπήρξε καταστροφική για τους Ινδιάνους. Αλλά ο αμερικανικός βούβαλος δεν εξαφανίστηκε τελείως, ούτε οι Ινδιάνοι και ο πνευματικός δεσμός Ινδιάνου-βίσωνα υπάρχει ακόμη.

Ακολούθως και την ίδια ημέρα με λεωφορείο φθάσαμε το βράδυ στην ορινή κωμόπολη Τζάσπερ (υψ. 1060μ.), 390 χλμ. ΝΔ του Έντμοντον, περιοχή των Βραχωδών Ορέων, έχοντας απολαύσει μια υπέροχη διαδρομή με μια υπέροχη θέα της καναδικής υπαίθρου και των απέραντων δρόμων της Δύσης.  

Κυριακή 25 Ιουν. ήταν η πρώτη πεζοπορία των δυο φίλων στην περιοχή πέριξ της λίμνης Πυραμίς (Pyramid) δυτικά του τζάσπερ. Το μονοπάτι προς την ίδια την κορυφή Πυραμίς ήταν κλειστό για ανάβαση και γεμάτο πεσμένους κορμούς δένδρων. Αναγκαστικά κατευθυνθήκαμε στην αντίθετη κατεύθυνση, αφού προηγουμένως συναντήσαμε κοπάδι μεγαλόσωμων ελαφιών, τα οποία έβοσκαν παραπλεύρως του δρόμου αμέριμνα γνωρίζοντας οτι κανείς δεν θα τα πειράξει. Η πεζοπορία μας γύρω από την λίμνη ήταν καταπληκτικής ομορφιάς έχοντας πάντα δίπλα μας μια υπέροχη θέα των διασήμων σε όλον τον κόσμο Βραχωδών Ορέων (Rocky Mountains), βουνών βραχωδών σχηματισθέντων από μετακινήσεις των υποχθόνιων πλακών της Γης και ηφαιστειακών εκρήξεων. Κάποια ξεπερνούν τα 3.000μ. και οι ορεινές κωμοπόλεις Τζάσπερ και Μπάνφ (280χλμ. νοτιότερα) αποτελούν διεθνή ορειβατικά και χιονοδρομικά κέντρα.

Μετά από 8 ώρες κοπιαστικής πεζοπορίας (κάποιες εκ των οποίων υπό βροχήν) επιστρέψαμε στο Τζάσπερ πλήρεις εικόνων μιας υπέροχης φύσης με δάση ελάτης, λεύκας, σημύδας και άλλων ειδών, θέα τριών λιμνών και μια θέα από ψηλά του θρυλικού ποταμού Αθαμπάσκα. Τέτοια θεάματα συναντά κάποιος μόνον στον Καναδά και στην Νέα Ζηλανδία και Τασμανία. Μπροστά τα νερά, πίσω τα δάση και πιο πίσω τα βουνά, αυτός είναι ο δυτικός Καναδάς και έστω μια φορά στην ζωή του ένας ταξιδευτής του κόσμου πρέπει να τον δει.

Η 26 Ιουν. ήταν ημέρα ανάβασης στο όρος Ουϊστλερ (Whistler mount, το βουνό που σφυρίζει) υψ. 2466μ. Εκκίνηση την 7.45π.μ. από το ξενοδοχείο με μια απρόσμενη συνάντηση δίπλα στον δημόσιο δρόμο. Μια μαμά αρκούδα γκρίζλυ με το μικρό της να σκαρφαλώνει στο δένδρο μας επέτρεψε πριν φύγει να την φωτογραφήσουμε στα 6-7 μέτρα. Ένα λάθος στον προσανατολισμό μας οδήγησε να περπατήσουμε περίπου 10χλμ. στον δημόσιο δρόμο υπό τον ήλιο μπρος-πίσω χωρίς λόγο (συμβαίνουν αυτά). Όταν καταλάβαμε το λάθος βρήκαμε την αρχή του μονοπατιού την 11.30π.μ. Η ανάβαση στα Βραχώδη είναι σκληρή και πρέπει οπωσδήποτε να διασχίσει κανείς δάσος. Το μονοπάτι ήταν επί το πλείστον σε ρυάκι με άφθονο νερό και με πολλά εμπόδια πεσμένων δένδρων. Μόνον 9 ορειβάτες ανέβηκαν το βουνό εκείνη την ημέρα. Κουνούπια πολλά μας ενοχλούσαν. Φθάσαμε στο τέλος του τελεφερίκ όπου αντικρύσαμε δεκάδες ανθρώπους που ανέβηκαν στην προκορφή με την καμπίνα. Ήμαστε στην κορυφή την 16.00 με την σημαία μας εκεί, για την Ελλάδα ρε γαμώτο. Επιστρέψαμε στο Τζάσπερ την 19.30 μετά από 12ωρη πορεία κατάκοποι πλην ευτυχείς αφού αντικρύσαμε άλλη μια μαμά αρκούδα με το μικρό της σε μια κατωφέρεια του μονοπατιού και ένα άλλον μικρό αρκούδο επί της σιδηροτροχιάς τον οποίον διώξαμε για την ασφάλειά του (πέντε αρκούδες σε μια ημέρα είναι αρκετές).

Την 27 Ιουν. με λεωφορείο φθάσαμε στο Μπανφ, άλλη μια μικρή κωμόπολη των Ορέων την 19.00 για διανυκτέρευση. Η πεντάωρη διαδρομή διαμέσου των Βραχωδών Ορέων είναι κυριολεκτικά πέραν περιγραφής. Πανύψηλα χιονοσκεπή βουνά με απότομες πλαγιές που καταλήγουν σε λίμνες και ποτάμια και στην μέση ο απέραντος κλασικός αμερικανικός δρόμος που περνά ανάμεσα σε δάση. Το πιο εντυπωσιακό αξιοθέατο ήταν η λίμνη Λουϊζ με καταπράσινα νερά ανάμεσα σε πλαγιές, σήμα κατατεθέν του Εθνικού Πάρκου Μπανφ. Αξέχαστο θέαμα ήταν και κάποιοι καταρράκτες παραπλεύρως του δρόμου με μια μαύρη αρκούδα στην μια πλευρά και ένα κοπάδι λευκών αγριοκάτσικων στην άλλη πλευρά του δρόμου.

Η 28 Ιουν. ήταν άλλη μια σκληρή ημέρα. Την 8.30 πμ. μπήκαμε στο μονοπάτι προς την κορυφή Sulfur (θειάφι) υψ.2280μ. Την 10.30 ήμαστε στην κορυφή και την 12.15 επιστρέψαμε στην βάση (ώρες πορείας 3 και 50'). Το μονοπάτι εδώ, σε αντίθεση με αυτά του Τζάσπερ ήταν καλογρμμένο και άνετο και ανάμεσα σε ωραιότατο δάσος. Η δε θέα από την κορυφή στα πέριξ του Μπανφ βουνά, ποτάμια και δάση μεγαλειώδης. Ακολούθως και από ώρα 12.30 έως 18.30 διασχίσαμε την Spray Valley, η οποία διαβρέχεται από ένα ορμητικό ορεινό ποτάμι και είναι επίσης ένα ωραίο μέρος να περπάτήσει κανείς υπό την σκιά του επιβλητικού όρους Ραντλ. Η πορεία εκείνης της ημέρας έκλεισε με επίσκεψη στον καταρράκτη του ποταμού Μπόου, πολύ κοντά στο Μπανφ. Χάρμα ειδέσθαι να βλέπει κανείς τα νερά του ποταμού Βοw να κατεβαίνουν με κλίση και να ξεχύνονται στην κοιλάδα. Δυστυχώς δεν συναντήσαμε αρκούδα εκείνη την ημέρα.

29 Ιουν. τελευταία ημέρα του ταξιδιού και αρχίσαμε με επίσκεψη στο Μουσείο Ιθαγενών του Μπανφ. Εκεί παρουσιάζεται επίσης ο τρόπος ζωής, η ενδυμασία, η κατασκευή σκηνών των Ινδιάνων του Δυτικού Καναδά. Οι Άγγλοι ήλθαν εδώ περί τα τέλη του 18ου αιώνα και άρχισαν εμπόριο με αυτούς. Ήταν όμως απαραίτητο για τους Άγγλους να ασφαλίσουν για λογαριασμό τους όλον τον Δυτικό Καναδά, προκειμένου να εξασφαλίσουν έξοδο προς τον Ειρηνικό Ωκεανό. Προς τούτο ήλθαν σε συμφωνία μαζί τους παραχωρώντας εκτάσεις ελεύθερες γι'αυτούς. Τους έδωσαν πυροβόλα όπλα, μέταλλα και εργαλεία, τα οποία άλλαξαν τελείως τον τρόπο ζωής των Ινδιάνων. Τους έδωσαν επίσης το άλογο, το οποίο έφεραν πρώτοι στο Μεξικό οι Ισπανοί περί το 1500, πράγμα που άλλαξε επίσης τον τρόπο κυνηγίου, μεταφορών και πολέμου των Ινδιάνων. Η συμφωνία όμως μακροπρόθεσμα δεν τηρήθηκε. Η εξόντωση των βισώνων επέφερε την εξόντωση και των ιθαγενών, ενέργεια εσκεμμένη. Το δουλεμπόριο σκλάβων από την Αφρική, η εξόντωση με διαφόρους τρόπους των Ερυθροδέρμων της Βόρειας Αμερικής και το Ολοκαύτωμα των Εβραίων στα γερμανικά στρατόπεδα αποτελούν -κατά τον γράφοντα-τα τρία μεγαλύτερα στίγματα της ιστορίας του Λευκού Ανθρώπου και ο γράφων αισθάνεται εντροπή γι'αυτά. 

Στο μουσείο παρουσιάζονται και οι αντιλήψεις περί ζωής των Ινδιάνων της Βόρειας Αμερικής. Ο αετός, το δυνατό πουλί που πετά πιο ψηλά από όλα τα άλλα φτάνει πιο κοντά στον Μανιτού, το Μεγάλο Πνεύμα από όλα τα άλλα πλάσματα της Γης. Ήταν ιερό πτηνό και με τα φτερά του έκαναν κάλυμα κεφαλής οι Αρχηγοί. Οι Ινδιάνοι πίστευαν στα πνεύματα της φύσης και των προγόνων, ήξεραν όμως οτι πάνω από όλα αυτά υπάρχει κάτι μεγαλύτερο και ισχυρότερο, το Μεγάλο Πνεύμα. Η επέκταση των Λευκών έδωσε τέλος στον πολιτισμό των Μεγάλων Πεδιάδων της Αμερικής και η Ιστορία άλλαξε σελίδα. Ακολούθως πήραμε τον δρόμο την 11.30πμ. για το όρος Νορκάϊ, αφού προηγουμένως απολαύσαμε μια θέα της ωραίας λίμνης Βερμίλιον, ενδιαίτημα καστόρων. Φθάσαμε στους πρόποδες του Νορκάϊ όπου ξεκινά λιφτ χιονοδρομίας και μετά από μικρή ανάβαση επιστρέψαμε την 16.30 στην πόλη για την προετοιμασία της αναχώρησης για το Κάλγκαρυ την 20.00. Στο Κάλγκαρυ των 1.500.000 κατοίκων φθάσαμε την 22.00 για διανυκτέρευση ενόψει της αναχώρησης για την μαμά Ελλάδα την επομένη 30 Ιουνίου με προσγείωση στην Αθήνα την 1 Ιουλίου.

Ήταν ένα κοπιαστικό ταξίδι πλην όμως γεμάτο περιπέτεια, γνώσεις και συγκινήσεις, ταξίδι για αληθινούς ταξιδευτές που δεν φείδονται κόπων και ταλαιπωριών προκειμένου να αποκτήσουν εμπειρίες. Ο γράφων ευχαριστεί θερμά το συνταξιδευτή του Ανδρέα Αναγνωστόπουλο για την συντροφιά του σε αυτό το ταξίδι, τον οποίον ονομάζω καμάρι του Μωριά. Επίσης ευχαριστούμε αμφότεροι την κα Μαρία Σούλη, ιδιοκτήτρια του ταξιδιωτικού γραφείου Σάνφλαϊτ Θεσσαλονίκης και τις συνεργάτιδές της για τον κόπο που κατέβαλαν προκειμένου το ταξίδι να γίνει άψογα. Τέλος, υπενθυμίζω σε όλους τους αγαπητούς αναγνώστες του παρόντος οτι ''the less boring road is the less travelled road'' (ο λιγότερο βαρετός δρόμος είναι ο λιγότερο ταξιδεμένος δρόμος).