Η προετοιμασία για την πραγματοποίηση αυτού του ονείρου ξεκίνησε χωρίς καν να το καταλάβω ένα χειμωνιάτικο πρωινό. Τότε, ο καθηγητής της έκθεσης, κύριος Κ. Ψαρρής -τον οποίο θέλω να ευχαριστήσω για τη συμπαράσταση και τις συμβουλές του- μπαίνοντας στην τάξη μας ανακοίνωσε την επικείμενη διεξαγωγή του διαγωνισμού έκθεσης για τη συμμετοχή στην ημερίδα Euroscola. Και χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα είπα στον εαυτό μου: «Ναι, θα πας. Τι έχεις να χάσεις;».

       Οι μέρες κυλούσαν πολύ γρήγορα και πριν προλάβω να το συνειδητοποιήσω έφτασε η παραμονή του διαγωνισμού. Όντας ενθουσιασμένη και λίγο αγχωμένη ξεκίνησα το πρωί του Σαββάτου για το 3ο Γ.Ε.Λ. Τρικάλων όπου συνάντησα τους υπόλοιπους συμμαθητές μου που συναγωνίζονταν από τα Τρίκαλα. Ήμασταν όλοι εξίσου ικανοί κι έτσι γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι η «μάχη» θα κρινόταν και στην παραμικρή λεπτομέρεια. Κανείς μας όμως δεν είχε στο μυαλό του αποκλειστικά και μόνο την επιτυχία, γνωρίζαμε πως  κάθε συμμετέχων ήταν ήδη κερδισμένος.

         Ο καιρός κύλησε ταχύτατα και είχαν μείνει πλέον μόνο λίγες μέρες πριν το κλείσιμο των σχολείων για τις διακοπές των Χριστουγέννων όταν ο κύριος Μανάκος -ο διευθυντής του Σχολείου μας- με φώναξε στο γραφείο του. Μου έδωσε τα συγχαρητήρια του κι έτσι κουρασμένη κι αφηρημένη από τα μαθήματα μου πήρε λίγα λεπτά μέχρι να καταλάβω τι ακριβώς είχε συμβεί. Το όνειρό μου έγινε πραγματικότητα! Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου! Επέστρεψα στο μάθημα όπου η τελευταία ώρα πέρασε βασανιστικά αργά καθώς το μόνο που σκεφτόμουν ήταν το ταξίδι στο Στρασβούργο.

     Όσο όμως κι αν έπλαθα την εμπειρία αυτή στο μυαλό μου δεν είχα σε καμία περίπτωση φανταστεί πόσα βιώματα θα αποκτούσα. Ξεκινήσαμε χαράματα την 21η Ιανουαρίου από τη Λάρισα όπου και έγινε η πρώτη γνωριμία με την υπόλοιπη ομάδα και με μεγάλη ευχαρίστηση ανακάλυψα ότι είχαμε όλοι κοινά ενδιαφέροντα και ήμασταν εξίσου πρόθυμοι να συνεργαστούμε. «Βάζουμε πλώρη για το όνειρο», σκέφτηκα.

     Πέμπτη 22 Ιανουαρίου ήμασταν όλοι γεμάτοι νευρικότητα για το τι θα αντιμετωπίζαμε. Φτάνοντας στο Ευρωκοινοβούλιο οι πρώτες εντυπώσεις ήταν απίστευτες. Συγκεντρωθήκαμε στην ολομέλεια όπου και έγινε η πρώτη παρουσίαση εκ μέρους των παιδιών για όλες τις χώρες που συμμετείχαν στην ημερίδα, και αμέσως το περιβάλλον ήταν οικείο και γνώριμο. Μετά το μεσημεριανό κληθήκαμε να παίξουμε ένα παιχνίδι το λεγόμενο «Eurogame».Έπρεπε, λοιπόν ,καθένας από μας να βρει τέσσερα άτομα διαφορετικής εθνικότητας και να απαντήσει σε μια σειρά ερωτήσεων. Φυσικά η πρόκληση ήταν μεγάλη καθώς μέσα από αυτήν διαφαίνονταν η ικανότητα του καθενός να έρχεται σε επαφή με άλλα άτομα και να συνεργάζεται μαζί τους χωρίς να τα γνωρίζει εκ των προτέρων. Μετά από τη διαδικασία αυτή συγκεντρωθήκαμε στις επιμέρους ομάδες σε μικρότερες αίθουσες όπου και εκλέξαμε τους αντιπροσώπους μας, συζητήσαμε τις απόψεις μας πάνω στο θέμα της ομάδας και καταγράψαμε τις πιο ενδιαφέρουσες κατά τη γνώμη μας με σκοπό να τις παρουσιάσουμε σε όλους στην αίθουσα της ολομέλειας. Όταν, λοιπόν, έφτασε η στιγμή να τις γνωστοποιήσουμε στους υπόλοιπους ήμασταν ιδιαίτερα νευρικοί αλλά με πολύ χαρά διαπιστώσαμε πως όλοι βιώνουμε τις ίδιες αγωνίες και συμμεριζόμαστε κοινές απόψεις. 

Όντας καθισμένοι στα έδρανα  του Ευρωκοινοβουλίου η αίσθηση του «εμείς» ήταν πλέον δεδομένη και η ενοποίηση της Ευρώπης έμοιαζε πιο εφικτή από ποτέ! Αρκεί βέβαια όλοι εμείς οι νέοι να βάλουμε τα δυνατά μας και να προσωθήσουμε τις βλέψεις μας για το μέλλον. Έχοντας βιώσει αυτή τη μοναδική εμπειρία ανεπιφύλακτα θα συνιστούσα στους νεώτερους και μελλοντικούς υποψηφίους του διαγωνισμού να αρπάζουν την ευκαιρία και να βιώσουν κάτι τόσο πρωτόγνωρο. Να μη σταματάν να παλεύουν για τα όνειρά τους, γιατί ποτέ δεν ξέρουμε τι επιφυλάσσει το μέλλον!

Κατερίνα Καραμπέρη, Μαθήτρια της Β΄ Λυκείου

των Εκπαιδευτηρίων «Αθηνά»