Το ζήτημα της διαφοράς με την ΠΓΔΜ μετά τις εσωτερικές διεργασίες στο εσωτερικό της γείτονος φαίνεται οτι βαίνει προς επίλυση με την κύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών στην ελληνική Βουλή τις προσεχείς ημέρες. Ζήτημα που ταλάνισε τον τόπο για 3 δεκαετίες σχετικά με το όνομα του κράτους που δημιουργήθηκε το 1991 επιτέλους επιλύεται με αναγκαίους συμβιβασμούς εκατέρωθεν και με τρόπο που εξασφαλίζει και τα συμφέροντα της Δύσης στην οποία ανήκομεν και πάντα-ευτυχώς για μας- θα ανήκομεν.
Οι επιφυλάξεις, οι ανησυχίες και οι αντιδράσεις των αντίθετων στην Συμφωνία πολιτών και των δυο κρατών είναι κατανοητές και σεβαστές. Σεβαστές όμως δεν σημαίνει και αποδεκτές. Νομίζω οτι σε εθνικές υποθέσεις σαν αυτή, η ορθότερη εικόνα είναι η γενική τοιαύτη. Και για να έχει κάποιος την γενική εικόνα θα πρέπει να δει το θέμα από απόσταση. Οχι απόσταση μικρή, ώστε να επικεντρώνεται σε ένα σημείο και να παραβλέπει άλλα, ούτε απόσταση μεγάλη, ώστε να θαμπώνει η εικόνα. Κατόπιν λοιπόν όσων προηγήθηκαν, ποια είναι τα σημεία της Συμφωνίας που κυρίως ενδιαφέρουν εμάς και τις μελλοντικές γενιές; Δυο, κατά την γνώμη του γράφοντος. Πρώτον το όνομα του κράτους. Το όνομα Βόρειος Μακεδονία ξεχωρίζει αυτήν από την ελληνική νότιο Μακεδονία. Το σύνθημα, υπενθυμίζω, "το όνομά μας είναι η ψυχή μας" δεν ισχύει μονοσήμαντα. Ισχύει σε όλους. Οπως κάποιοι στην Ελλάδα χτυπιούνται οτι οι Μακεδόνες είναι Ελληνες, άλλο τόσο χτυπιούνται στην άλλη πλευρά των συνόρων οτι και αυτοί που μιλούν άλλη γλώσσα είναι επίσης Μακεδόνες, όπως αυτο-ονομάζονται και αυτο-αποκαλούνται μεταξύ τους από τον καιρό που οι Σλάβοι πρόγονοί τους πάτησαν πόδι στα εδάφη της Αρχαίας Μακεδονίας και άλλο όνομα δεν γνωρίζουν πλην του μακεντόν-ορτοντόξ. Μακεδόνες ήταν το όνομα των κατοίκων της όλης Μακεδονίας από την εποχή του αρχαίου βασιλείου. Ο ίδιος ο Φίλιππος ο Μέγας,Βασιλεύς Μακεδόνων ήταν. Οχι βασιλεύς Ελλήνων. Ποτέ δεν υπήρξε τέτοιος τίτλος στην Αρχαία Ελλάδα. Και επειδή ο γράφων τυγχάνει ταξιδευτής, είμαι σε θέση να βεβαιώσω κάθε αναγνώστη οτι σε όλους ανεξαιρέτως τους χάρτες των ευρωπα'ι'κών και αμερικανικών μουσείων που δείχνουν τους τόπους της αρχαιότητας σε κάθε εποχή, ελληνιστική,ρωμαϊκή, βυζαντινή ή οθωμανική, το όνομα του τόπου της νότιας ή βόρειας Μακεδονίας αναφέρεται πάντα ως Μακεδονία, ποτέ ως Ελλάδα. Κατόπιν αυτών, κρούω τον κώδωνα του κινδύνου, μήπως η υπερβολική φασαρία που ξεσηκώνουμε για την ελληνικότητα της  ''μιας και μοναδικής Μακεδονίας'' οδηγήσει κάποιους ξένους ιστορικούς και ερευνητές να ξεθάψουν στοιχεία και να αμφισβητήσουν την απόλυτη ελληνικότητα της Αρχαίας Μακεδονίας. Και τότε θα υποστούμε το μέγιστο κακό, αποκλειστικά από την ξεροκεφαλιά μας.
Υπενθυμίζω οτι τα μεγαλύτερα σφάλματά του ο Ελληνισμός τα διέπραξε μπροστά στα μάτια του.
Το δεύτερο σημείο της Συμφωνίας που μας ενδιαφέρει είναι το ζήτημα της γλώσσας των Βορείων Μακεδόνων. Αναφέρεται και ξεκαθαρίζεται οτι είναι σλαβική. Θέλουμε κάτι άλλο και δεν το κατάλαβα; Μα, όποιος τους ακούσει θα καταλάβει αμέσως οτι σλάβικα μιλούν οι άνθρωποι και εμείς ελληνικά. Αυτό ξεκαθαρίζει και το θέμα της εθνικής τους προέλευσης, την σλαβική. Ολα αυτά είναι καθαρά στην Συμφωνία, αλλά εάν χρειασθεί προς κατευνασμό κάθε ανησυχούντος συμπληρωματικό πρωτόκολλο που να επαναλαμβάνει αυτά, δεν έχουμε παρά να το ζητήσουμε από την άλλη πλευρά. Θα μας το δώσουν. Από εκεί και μετά δεν καταλαβαίνω που ακριβώς έγκειται ο εθνικός κίνδυνος, εφόσον η άλλη πλευρά επιθυμεί διακαώς την ένταξη στην δυτική Συμμαχία στην οποία-ευτυχώς-ανήκομεν.
Ο γράφων δεν έχει σκοπό να επανέλθει με άλλο δημοσίευμα στο ζήτημα αυτό και εύχεται να κλείσει ταχέως. Μιλώντας όμως για εξωτερική πολιτική και εθνικά σφάλματα επισημαίνω το εξής. Είναι άκρως επικίνδυνο να μετατρέπονται ζητήματα εξωτερικής πολιτικής σε πεδίο αρένας πεζοδρομίου, συλαλλητηρίων και δημοψηφισμάτων. Η Ελλάς κατεστράφη το 1897 και το 1922 από τέτοιου είδους συλαλλητήρια και δημοψηφίσματα. Προτείνω λιγότερη φασαρία που μόνον πολιτικές καριέρες απατεώνων και ηλιθίων εξυπηρετούν και περισσότερη ψυχραιμία. Είπον και αμαρτίαν ουκ έχω.

Ιωάννης Ξηρός
Ταξ|χος ε.α., Μέλος της Δράσης