''Οταν γίνω πρόεδρος της Τουρκίας το 2019 θα καταλάβω τα νησιά που δεν αναφέρονται στην Συνθήκη της Λωζάνης και παρανόμως τα κατέχει η Ελλάδα'' δήλωσε εντός του Δεκεμβρίου 2017 ο αρχηγός της κεμαλικής αντιπολίτευσης στην Τουρκία κ. Κιλιντσάρογλου. Διόλου παράξενες δηλώσεις από έναν πολιτικό που χρόνια τώρα κατανικάται στις εκλογές από τον Ερντογάν και βρίσκει καταφύγιο στον πατριωτισμό, όπως κάνουν όλοι οι κλασικοί σε όλον τον κόσμο πολιτικοί απατεώνες. Διόλου παράξενες τέτοιες δηλώσεις, ιδιαίτερα όταν προέρχονται από έναν αρχηγό μιας πολιτικής παράταξης και παράδοσης που ήθελε την Τουρκία ''πάντα ριγμένη και αδικημένη από τα χριστιανικά κράτη'' και είχε το μάτι της πάντα στραμμένο στα δυτικά, εκεί που όλα τα αγάλματα του Κεμάλ Ατατούρκ δείχνουν.
Οι πολιτικοί επίγονοι του Κεμάλ όμως κάνουν ένα λάθος. Ο δάκτυλος του Κεμάλ προς δυτική κατεύθυνση δεν ήταν κατακτητικός. Απλώς έδειχνε προς τα που έπρεπε- και πρέπει ακόμη -να πάει η Τουρκία πολιτισμικά και οικονομικά. Ο Κεμάλ έδωσε το χέρι στον Ελευθέριο Βενιζέλο και οι δυο τους -όπως οι ίδιοι είπαν-έριξαν το παρελθόν στην θάλασσα. Κανένας πρόεδρος της Τουρκίας δεν μίλησε ποτέ για γκρίζες ζώνες ή και για παρανόμως κατεχόμενα νησιά μέχρι το 1973. Από τότε όμως το βάρος του Κυπριακού και διαφορετικές ερμηνείες του Διεθνούς Δικαίου σε συνδυασμό με εθνικά συμφέροντα άρχισαν να αφορούν τις πιο ευαίσθητες περιοχές μας, την Θράκη και το Αιγαίο.
Κατ'αρχήν ας ξεκαθαρίσουμε το πλέον σημαντικό. Η Ελλάς ποτέ δεν πρόκειται να παραδώσει στην Τουρκία ούτε ένα νησάκι επί του οποίου υπάρχει έστω και ένας Ελλην. Επίσης ουδέποτε θα αναγνωρίσει τουρκική κυριαρχία επί βραχονησίδων εντός ελληνικών χωρικών υδάτων. Η Τουρκία για να τα πάρει αυτά θα πρέπει να πολεμήσει πρώτα και να αναλάβει το βάρος των πράξεων και της σίγουρης ήττας της απλώς και μόνο διότι θα έχει άδικο και το άδικο ποτέ δεν νικά, απλώς πρώτο χτυπά. Και κάτι άλλο. Η ασφαλέστερη ασπίδα για κάθε λαό είναι ο πατριωτισμός του. Ο αληθινός πατριωτισμός όμως δεν είναι θορυβώδης και προκλητικός απέναντι σε κανέναν. Ο αληθινός πατριωτισμός είναι ήρεμος και σιωπηλός και με αυτά τα χαρακτηριστικά δείχνει την δύναμή του και γίνεται σεβαστός στους αντιπάλους όταν η περίστασις το απαιτήσει. Ο αληθινός πατριωτισμός καλλιεργείται στις οικογένειες και στα σχολεία και δεν διαλαλείται στα κανάλια και στα πρακτορεία ειδήσεων. Ο αληθινός πατριωτισμός είναι πίστη και όχι πρόγραμμα πολιτικού κόμματος, δεν είναι καν πολιτική. Αυτό είναι το πραγματικό ''στρατηγικό βάθος'' κάθε έθνους, όπως πολύ σωστά γράφει στο βιβλίο του ο πρώην πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου. Αυτό ας έχουν υπόψιν τους Τούρκοι και Ελληνες πολιτικοί μαζί με αυτό που σε άπαντες συμβουλεύει ο Νταβούτογλου, δηλαδή μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες. Τουτέστιν, η επιδίωξη της ειρήνης μέσω εντίμων συμφωνιών και ειλικρινούς διαλόγου όχι μόνον δεν είναι μειοδοσία, αλλά αποτελεί αληθινό πατριωτισμό.
Οι δηλώσεις Κιλιντσάρογλου δεν ήλθαν αιφνιδίως και από το πουθενά. Ακολουθούν μια διελκυστίνδα δηλώσεων και αντιδηλώσεων μεταξύ του υπουργού Εθνικής Αμύνης της Ελλάδος κ. Πάνου Καμμένου και Τούρκων αξιωματούχων, δηλώσεων οι οποίες λαμβάνουν την μορφή κοκορομαχίας και επίδειξης ενός προκλητικού'' πατριωτισμού'' από έναν πολιτικό, ο οποίος το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι να ξαναμπεί στην επόμενη Βουλή, αυτό και τίποτε άλλο. Το γεγονός οτι αυτές οι προκλήσεις ερεθίζουν τον γείτονα και τον εξωθούν να κάνει δηλώσεις που σε κανονικές συνθήκες δεν θα έκανε ουδόλως απασχολούν τους Καμμένους της χώρας μας, ιδιαίτερα όταν γνωρίζουν οτι άλλοι θα σκοτωθούν και θα σακατευτούν από την δική τους ιδιοτελή στάση και σε περίπτωση εθνικής συμφοράς έχουν εντοπίσει από τώρα σε ποιους θα ρίξουν το βάρος. Αυτοί βεβαίως δεν φταίνε ποτέ. Αλλά η δύσμοιρος Ελλάς πάντα είχε τους Καμμένους της.
Ο γράφων θεωρεί οτι πράγματι έχει δίκιο ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας λέγων οτι τα προβλήματα μεταξύ χωρών λύνονται είτε με την διπλωματία, είτε με την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο, είτε με πόλεμο.
Η ταπεινότης μου προτιμά την πρώτη λύση. Και προλαμβάνοντας τυχόν ''υπερπατριώτες'' που ίσως με κατηγορήσουν για εθνική μειοδοσία επειδή προκρίνω τον διάλογο, σπεύδω να ξεκαθαρίσω οτι ένας διάλογος για τα θέματα του Αιγαίου ΔΕΝ αφορά εδαφικές διεκδικήσεις. Ουδέν σοβαρό κράτος, της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης, ενδιαφέρεται για νησάκια και βράχους. Σκεφτείτε πότε άρχισαν οι αμφισβητήσεις. Αρχισαν όταν στο Διεθνές Δίκαιο ετέθη η έννοια της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης. Πιστεύω λοιπόν οτι αν η Ελλάς και η Τουρκία συμφωνήσουν έντιμα την συνεκμετάλλευση των διεθνών υδάτων του Αιγαίου,ΔΗΛΑΔΗ ΤΟΥ ΠΥΘΜΕΝΑ ΑΥΤΟΥ (άνω του 70%) θα θέσουν τις βάσεις μιας ειλικρινούς και μακροχρόνιας φιλίας επωφελούς και για τους δυο λαούς. Αυτό είναι που πραγματικά θέλει η Τουρκία και όχι βραχονησάκια. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να θέλει και η Ελλάς και αυτό μπορούμε και πρέπει να το συζητήσουμε εντίμως και καθαρώς σύμφωνα με όσα ορίζει το Διεθνές Δίκαιο. Υπό μια βασική συνθήκη. Οτι η ελληνική κυριαρχία επί ελληνικών νήσων υπό Ελλήνων κατοικουμένων, μη αναφερομένων στην Συνθήκη Λωζάνης θα αναγνωρισθεί γραπτώς από την Τουρκία. Υπό την έννοια αυτή η Συνθήκη δεν αναθεωρείται, αλλά συμπληρώνεται και επεκτείνεται και σε πεδία μη υπάρχοντα το 1923, δηλαδή στην ΑΟΖ. Για να γίνουν όμως όλα αυτά απαιτείται κοινή λογική, απομάκρυνση των Καμμένων και των Κιλιντσάρογλου ή έστω εξαναγκασμός τους σε σιωπή και πολιτική βούληση, η οποία θα αναλάβει και το χρέος να διαφωτίσει και καθοδηγήσει τους δυο λαούς, οι οποίοι, ό'τι και να γίνει, πάντα γείτονες θα είναι.
Ιωάννης Ξηρός
Ταξίαρχος ε.α., μέλος της Δράσης