Πενήντα χρόνια έκλεισαν από την φοιτητική εξέγερση των Παρισίων τον Μάϊο του 1968, η οποία έμεινε γνωστή ως Μάης 68.
Οι ιστορικοί και οι κοινωνιολόγοι ακόμη προσπαθούν να εύρουν επαρκείς εξηγήσεις για το γεγονός αυτό που συνετάραξε την Γαλλία και παρολίγον να την οδηγήσει σε δικτατορία. Το τελευταίο αυτό απεφεύχθη χάριν στην αποφασιστικότητα του γαλλικού λαού να διατηρήσει την δημοκρατία και τις αξίες του και ακούγοντας την φωνή του ηγέτη του Προέδρου Σαρλ ντε Γκωλ κατέβηκε στους δρόμους και με μαζικές αντι-διαδηλώσεις σταμάτησε τις διαδηλώσεις των εξεγερμένων οι οποίοι είχαν ξεφύγει πλήρως από τα όρια της λογικής.
Τα γεγονότα του 1968 στο Παρίσι σε συνδυασμό με την εισβολή των Σοβιετικών στην Τσεχοσλοβακία για να καταπνίξουν μια άλλη εξέγερση, αυτήν των Τσέχων πατριωτών που ήθελαν να διώξουν τους Σοβιετικούς από την χώρα τους όχι μόνον επειδή ήταν ξένοι, αλλά επιπροσθέτως επειδή ήταν και κομμουνιστές, δηλαδή επέβαλαν ένα καθεστώς ακατάλληλο για πολιτισμένους λαούς, αποτέλεσε την θρυαλίδα αμφισβητήσεων και διασπάσεων στο ευρωπαικό μαρξιστικό μέτωπο, το οποίο μέχρι τότε κυριαρχείτο από την ρωσόφιλη κομμουνιστική Αριστερά. Οι αποχωρήσαντες από τα αμιγώς κομμουνιστικά κόμματα δημιούργησαν την λεγόμενη ριζοσπαστική Αριστερά, η οποία χωρίς να αποκηρύσσει τον μαρξισμό δέχεται την δημοκρατία και τον εκλογικό κύκλο με συμμετοχή και αστικών κομμάτων, πλην όμως ως κύριο στόχο έχει την αποδόμηση όλων των αξιών επί των οποίων βασίζεται η εθνική κοινωνία σε ένα κράτος-έθνος. Η ριζοσπαστική Αριστερά στην Ελλάδα πήρε κατά καιρούς διάφορες μορφές και ονομασίες, σήμερα λέγεται ΣΥΡΙΖΑ. Η έννοια της πατρίδος για την ριζοσπαστική νέα Αριστερά μετά το 1968 γίνεται αντιληπτή μόνον ως χώρος εντός του οποίου μπορούν να συγκατοικούν άτομα προερχόμενα από τελείως διαφορετικές χώρες και κουλτούρες σε έναν άμορφο χυλό, αρκεί να τους διατηρούν στην εξουσία, την οποία, μη ξεχνώντας την μαρξιστική καταγωγή τους την θέλουν ανεξέλεγκτη από θεσμικά αντίβαρα.
Η Εκκλησία και η θρησκεία γενικώς είναι για την ριζοσπαστική Αριστερά όχι μόνον θεσμικό εμπόδιο στον δρόμο για την απογύμνωση του λαού από τις αξίες του, αλλά εχθρός εξ'ου και η συνεχής προσπάθειά τους να μετατρέψουν την Εκκλησία σε σωματείο, πλήρως αποκομμένο από κάθε κρατική θεσμική εκδήλωση. Η Παιδεία οφείλει να απεκδυθεί κάθε εθνικό και αξιοκρατικό, επομένως όσοι ''εκπαιδεύονται'' εκεί πρέπει να χάσουν την αίσθηση του συνανήκειν σε μια εθνική κοινωνία με παρελθόν και κοινό μέλλον και επιπροσθέτως να θεωρούν την αριστεία και την ευγενή άμιλλα ως ντροπή και ρετσινιά. Η Οικογένεια πρέπει να χάσει τον ρόλο της ως κύτταρο της κοινωνίας με διακριτούς ρόλους του πατέρα και της μητέρας, επομένως τα παιδιά μπορούν να μεγαλώνουν και σε περιβάλλον ομοφυλοφίλων.
 Η ελληνική κοινωνία υπνωτισμένη από το ναρκωτικό του 1981 επέλεξε ως κυβέρνηση τους πραγματικούς ιδεολογικούς καθοδηγητές των νικητών το 1981, έστω και αν τόσα χρόνια αυτοί εκρύβοντο στο τρία τοις εκατό. Αυτό μπορεί να θεωρηθεί και ως ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα στους πραγματικούς ιδεολογικούς νικητές της Μεταπολίτευσης και στους -κατά Μίκην Θεοδωράκην-ενδιάμεσους γύφτους, όπως ήταν στην πραγματικότητα το ΠΑΣΟΚ. Το τελικό όμως ξεκαθάρισμα εκκρεμεί. Στις επόμενες εκλογές ουδείς μπορεί να ισχυρισθεί οτι δεν ήξερε ή δεν κατάλαβε μετά την συριζα'ι'κή εμπειρία, ιδιαίτερα αν ανήκει στην αστική τάξη, η οποία επιτέλους στην Ελλάδα πρέπει να καταλάβει την ιστορική της ευθύνη. Ο γράφων θεωρεί την ριζοσπαστική Αριστερά πολύ περισσότερο επικίνδυνη από την κομμουνιστική τοιαύτη. Η τελευταία τουλάχιστον ουδέποτε έκρυψε τι είναι και η ευρωπαική Ιστορία έχει να επιδείξει πολλούς ηγέτες κομμουνιστές αληθινούς πατριώτες. Οι ριζοσπάστες αριστεροί δεν πιστεύουν κυριολεκτικά τίποτε και υπονομεύουν τα πάντα. Τίποτα όμως δεν γεννιέται από το τίποτα.


Ιωάννης Ξηρός
Ταξίαρχος ε.α.
Μέλος της Δράσης