Ο λόγος σήμερα για τον κ. Πάνο Καμμένο. Ο γράφων είναι σίγουρος οτι η περίπτωση Καμμένου θα αποτελέσει στο μέλλον θέμα μελέτης (case study) στην πολιτική επιστήμη στην Ελλάδα και όχι μόνον.  Ο Καμμένος άρχισε την πολιτική πορεία του ως κλασικός Ελληνας πολιτικός. Γόνος γνωστής επιχειρηματικής οικογένειας με πολλά λεφτά και με το μικρόβιο της πολιτικής. Τα πολλά λεφτά του άνοιξαν τον δρόμο κάνοντας συμφωνία με κάποιον άλλον πολιτικό αρχηγό,τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος είχε σε ιδιαίτερη εκτίμηση ανθρώπους με πολλά λεφτά. Αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό, πλην όμως ο θανών είχε και μια μοιραία αδυναμία. Δεν γνώριζε να επιλέγει καλούς συνεργάτες. Περιττεύει τώρα η ονοματολογία ακαταλλήλων συνεργατών του θανόντος, ορισμένοι εκ των οποίων υπήρξαν και ωμοί προδότες αυτού, πλην η περίπτωση Καμμένου είναι χαρακτηριστική του τι παθαίνει ένας αρχηγός και μια χώρα όταν στηρίζονται σε πολιτικούς τοιούτου είδους.
Ο κ. Καμμένος, όταν ο κ. Σαμαράς ως πρωθυπουργός πλέον αναγκάστηκε από τα πράγματα να αφήσει την αντιμνημονιακή ρητορική του, εκμεταλλευόμενος την οργή και την απελπισία του λαού, επεδίωξε από τα δεξιά να κάνει ό,τι ο κ. Τσίπρας έκανε από τα αριστερά. Μάζεψε από την πολύπαθη Νέα Δημοκρατία όσα ακόμη αντιμνημονιακά αφελή στελέχη βρήκε πρόθυμα και απευθύνθηκε σε όσους αφελείς ήθελαν να τον ακούσουν με τον μοναδικό λόγο που απομένει σε όλους τους πολιτικούς απατεώνες. Τον πατριωτισμό.
Ο γράφων έχει κουραστεί να επισημαίνει οτι ο πατριωτισμός δεν έχει ουδεμία σχέση με αυτό που αποκαλούμε πολιτική ιδεολογία. Ο κομμουνισμός, η ριζοσπαστική Αριστερά, ο οικονομικός φιλελευθερισμός, η Λαϊκή ή η κρατιστική Δεξιά μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι. Η θρησκεία και ο πατριωτισμός, πράγματα αγνά από την φύση τους που συγκροτούν όλα τα έθνη, παρά φύσιν μόνον μπορούν να υπεισέλθουν στην πολιτική. Οποιος το κάνει δεν είναι παρά σφετεριστής αξιών ανηκόντων σε όλους και παραχαράκτης της αληθινής πολιτικής.
Και για να επανέλθουμε στον κ. Καμμένο, ο άνθρωπος έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο Δίστομο, πόλη μαρτυρική, αξιώνοντας πολεμικές και άλλες αποζημιώσεις και αγγίζοντας ευαίσθητες χορδές. Δήλωνε οτι δεν θα συνεργαστεί ποτέ με πολιτικούς που υπέγραψαν και εφάρμοσαν μνημόνια μέχρι που το 2015 υπέγραψε το βαρύτερο ο ίδιος. Ουδέποτε υποστήριξε τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Ως υπουργός Εθνικής Αμυνας εξάντλησε την ενεργητικότητά του σε ρουσφετολογικές μεταθέσεις στρατιωτών, όπως στην μικρή μας πόλη Τρίκαλα γνωρίζουμε καλώς και σε απειλές και λεονταρισμούς κατά της Τουρκίας φορώντας στολές και διακριτικά που δεν του ανήκουν, γενόμενος καταγέλαστος και ευτελίζων την ιδιότητά του. Θα έκανε ποτέ ο Αβέρωφ τέτοια πράγματα; Και αφού πέρασαν 4 χρόνια λεονταρισμών που έκαναν τους Τούρκους να γελούν τι απέμεινε στον κ. Καμμένο; Μα, η Συμφωνία των Πρεσπών.
Η Συμφωνία δεν είναι το σημερινό θέμα μας. Το θέμα είναι οτι για μια ακόμη φορά ένας εθνολα'ι'κιστής πολιτικός εκμεταλλεύεται τα αισθήματα μεγάλης μερίδας του λαού απέναντι σε θέμα εξωτερικής πολιτικής επιχειρώντας αυτήν την φορά όχι να διχάσει (ευτυχώς δεν μπορεί) αλλά απλώς να σωθεί εκλογικά. Και τι βλέπουμε; Βλέπουμε να μην τον ακολουθεί ούτε όλη η μικρή κοινοβουλευτική του ομάδα, κάποιοι εκ των οποίων είτε δεν θέλουν να χάσουν κυβερνητικούς θώκους, είτε θέλουν να επανεκλεγούν με άλλο κόμμα. Τι αποδεικνύει αυτό αγαπητοί αναγνώστες; Αποδεικνύει οτι οι λεγόμενοι πολιτικοί υπερπατριώτες δεν έχουν την παραμικρή  πολιτική ιδεολογία, είναι τυχάρπαστοι τυχοδιώκτες και χρησιμοποίησαν τον πατριωτισμό απλώς για ίδιον πολιτικό όφελος και προσωπική ανάδειξη. Ετσι δεν είναι κύριε Παπαχριστόπουλε, κύριε Μαριά, κυρία Κουντουρά, κυρία Χρυσοβελώνη κλπ.; Ο έσχατος εξευτελισμός του υπερπατριώτη πολιτικού κ. Καμμένου είναι οτι ενώ είχε από ικανού χρόνου δηλώσει οτι θα παρητείτο σε περίπτωση που έλθει η Συμφωνία των Πρεσπών στην ελληνική Βουλή, άλλαξε προσφάτως γνώμη και παραμένει, εφόσον η ψήφιση της Συμφωνίας δεν επέχει και χαρακτήρα ψήφου εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, φέρει και στην Βουλή παρανόμως αντισταθμιστικά οφέλη από εξοπλιστικές συμβάσεις. Αλήθεια, αυτό το κομπόδεμα των αντισταθμιστικών ποιοι θα το μοιραστούν;
Ο γράφων ντρέπεται που στην Ελλάδα ενδημούν πολιτικοί σαν τον Πάνο Καμμένο και την λυπάται. Ακόμη περισσότερο οικτίρω τους Ελληνες που ψηφίζουν τέτοιους ανθρώπους. Είναι ευκαιρία στις επερχόμενες εκλογές να εξοβελίσουμε για πάντα από την πολιτική μας ζωή τέτοια υποκείμενα και να σοβαρευτούμε επιτέλους ως έθνος.

Ιωάννης Ξηρός
Ταξίαρχος ε.α., Μέλος της Δράσης