Τον τελευταίο καιρό η ελληνική κοινωνία, το κράτος και τα ΜΜΕ ασχολούνται επί καθημερινής βάσεως με τις λεγόμενες προκλήσεις της Τουρκίας, με την εξωτερική πολιτική της, με τις κινήσεις των ερευνητικών πλοίων της.

Διάχυτος είναι ο φόβος για θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο ή αλλού ή ακόμη και πόλεμο μεταξύ των δύο κρατών. Διάχυτη επίσης είναι και η πεποίθηση τεράστιου τμήματος του ελληνικού λαού οτι η Ελλάς έχει σε όλα δίκαιο και η Τουρκία άδικο, αντίστοιχη με την πεποίθηση του λαού της άλλης πλευράς για το δικό της απόλυτο δίκαιο.

Ορισμένες στιγμές είναι τόση η ένταση που κάποιος ψύχραιμος παρατηρητής νομίζει οτι πόλεμος θα γίνει όχι διότι υπάρχει σκοπός και λόγος, αλλά θα γίνει ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία, δηλαδή κάτι γίνεται όχι για κάποιον σκοπό ή λόγο, αλλά διότι απλώς έχει προβλεφθεί. 

Η ''αυτοεκπληρούμενη προφητεία'' είναι ο ορισμός του φαύλου κύκλου, υπό την έννοια οτι δύο διαφορετικές αιτίες οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα, χωρίς να υπάρχει κάποιος άλλος παράγων για να ξεφύγουμε από αυτό.

Οι ευθύνες της ελληνικής πολιτικής τάξης και των τουρκολόγων δημοσιογράφων είναι καταλυτικές γι'αυτήν την βαλτωμένη κατάσταση και κάποτε ίσως δώσουν λόγο γι'αυτό.

Ξεχνούν όλοι οτι η Τουρκία είναι και θα παραμείνει στον αιώνα τον άπαντα γείτονάς μας και οτι ένας πόλεμος, ανεξαρτήτως ποιος θα τον χάσει ή κερδίσει, αποτελεί αιτία ανταπόδοσης στο μέλλον (ρεβάνς το λένε οι ξένοι), οδηγώντας σε έναν νέο φαύλο κύκλο.

Το χείριστο κακό που δημιουργούν οι πολιτικοί και οι τουρκολογούντες καθημερινώς δημοσιογράφοι και οι πάσης φύσεως τουρκοφάγοι είναι το παγιωμένο κλίμα εχθρότητος και δαιμονοποιήσεως εναντίον του γείτονα με το οποίο εμποτίζουν τον λαό, ένα ισχυρό δηλητήριο, χωρίς μέχρι στιγμής να υπάρχει αντίδοτο.

Αντίδοτο είναι μόνον η κοινή λογική, κάτι σπάνιο, όπως ο ίδιος ο μέγας Τσώρτσιλ στον μέσο ψηφοφόρο διαπίστωνε.

Κατόπιν αυτών η ταπεινότης μου θεωρεί οτι απέναντι στον ορυμαγδό των ψευδών και στο τείχος της αναξιοπιστίας, ανεξαρτήτως από ποιους προέρχονται, δεδομένου μάλιστα οτι η κατάσταση μπορεί να εκφύγει του ελέγχου ανά πάσα στιγμή, η κοινή λογική, η περίσκεψη και η αυτοκριτική είναι τα μόνα που μπορούν πραγματικά να μας βοηθήσουν, ασχέτως πόσες φρεγάτες ή μιράζ ακόμα αγοράσουμε.

Ο γράφων δεν διεκδικεί το αλάθητο, πλην θέτει τον κάθε αναγνώστη του παρόντος απέναντι στα εξής ζητήματα με την ελπίδα οτι ο ίδιος ο αναγνώστης θα απαντήσει όχι με βάση όσα ακούει από άλλους, αλλά με βάση την δική του λογική αποκλειστικά.

Πρώτον,πως είναι δυνατόν και που αλλού στον κόσμο υπάρχει κάτι παρόμοιο να έχει κάποια χώρα χωρικά ύδατα (αιγιαλίτιδα ζώνη) 6 μιλίων και εναέριο χώρο 12;

Δηλαδή να πλέει κάποιος νομίμως το πλοίο του έξω από τα 6 μίλια ενός κράτους και να είναι παράνομος αν πετάει το αεροσκάφος του έστω και ένα μίλι έξω από την νοητή κάθετη γραμμή που συνδέει τα χωρικά ύδατα με τον εναέριο χώρο; Και μάλιστα να ισχυρίζεται οτι έχει 12 μίλια εναέριου χώρου βάσει εσωτερικού νόμου, χωρίς διεθνή συμφωνία με τον γείτονα;

Ερωτώ, διότι με την ιστορία των 12 εναερίων μιλίων μας χάθηκαν πολλές ζωές Ελλήνων αεροπόρων, έπεσαν αεροπλάνα και κάθε ημέρα ξοδεύονται χιλιάδες δολάρια για καύσιμα σε αερομαχίες για την ''υπεράσπιση'' των 6 επιπλέον φανταστικών μιλίων μας.

Δεύτερον,είναι σωστό να επεκτείνει μια χώρα τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια σε μια ημίκλειστη θάλασσα όπως το Αιγαίο και να αναγκάζει τον γείτονα και όλα τα κράτη να του ζητούν ''άδεια αβλαβούς διέλευσης'' όταν διασχίζουν το Αιγαίο τα πλοία τους; Ερωτώ,διότι οι Ελληνες νομίζουν οτι επειδή παίρνουν το καράβι από τον Πειραιά και πηγαίνουν στην Λήμνο, όλη αυτή η θάλασσα είναι ελληνική.

Και όμως, η περισσότερη δεν είναι. Ερωτώ, διότι το θέμα αυτό δεν ενδιαφέρει μόνον την Τουρκία, ενδιαφέρει πολλούς, απλώς η Τουρκία μόνον προειδοποίησε καθαρά την Ελλάδα οτι τυχόν επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 μίλια θα της επιφέρει ασφυξία και αποτελεί αιτία πολέμου. Κατόπιν αυτών διερωτώμαι τι θα κερδίσει η Ελλάς έχοντας 12 μίλια; Εμποδίστηκε μήπως η ναυσιπλο'ί'α της τόσα χρόνια με τα 6;

Τρίτον, το Αιγαίο με 6 μίλια χωρικών υδάτων Ελλάδος και Τουρκίας αντιστοίχως έχει 60% τουλάχιστον διεθνή ύδατα που δεν ανήκουν σε κανέναν. Το ξεκαθάρισε ποτέ αυτό Ελληνας πολιτικός στον ελληνικό λαό; Και αν όχι τότε γιατί; Επιπλέον σε αυτό το 60% μπορεί η Ελλάς και η Τουρκία να συμφωνήσουν Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ).

Το ποσοστό του καθενός είναι θέμα διαπραγμάτευσης. Επίσης μια λύση θα ήταν και η κοινή ανάθεση σε κάποια εταιρεία να κάνει έρευνες και τα κέρδη από τυχόν υπάρχοντα κοιτάσματα να μοιραστούν δίκαι ανάμεσα σε Ελλάδα, Τουρκία και εταιρεία. Γιατί κάτι τέτοιο δεν είναι στην δημόσια συζήτηση;

Και γιατί ουδείς πολιτικός, δημοσιογράφος ή τουρκολόγος καθηγητής Διεθνούς Δικαίου δεν ξεκαθάρισε ποτέ στον Ελληνα οτι η ΑΟΖ είναι απλώς τόπος οικονομικής εκμετάλλευσης , αφορά διεθνή ύδατα και επ'αυτών δεν ασκούμε κυριαρχία, επειδή ακριβώς δεν είναι δικά μας, ούτε κανενός άλλου. Γι' αυτόν τον λόγο απαιτείται συμφωνία με τον γείτονα,διαφορετικά, απλώς δεν έχεις ΑΟΖ. Και για όσους κόπτονται υπέρ του Διεθνούς Δικαίου, υπενθυμίζω οτι Διεθνές Δίκαιο είναι κυρίως οι συμφωνίες μεταξύ κρατών. Αυτό πρέπει να γίνει μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας, τα υπόλοιπα είναι αερολογίες.

Τέταρτον, πως γίνεται και κατά πόσο είναι δίκαιο ένα μικρό νησί, όπως το Καστελόριζο να αποκλείει ουσιαστικά από δικαίωμα σε ΑΟΖ ένα μεγάλο κράτος με τεράστια ακτογραμμή όπως η Τουρκία; Το ερωτώ, διότι πολλές αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης αποκλείουν από δικαίωμα σε ΑΟΖ τα μικρά νησιά ή τα αφήνουν με μικρή επήρρεια.

Μήπως έχοντας υπόψιν αυτό οι ελληνικές κυβερνήσεις αποφεύγουν μέχρι τώρα την προσφυγή στην Χάγη; Μήπως εξαιτίας της επιμονής μας για απόδοση ΑΟΖ στο μικροσκοπικό Καστελόριζο η Τουρκία αναγκάστηκε να υπογράψει το τουρκο-λιβυκό Σύμφωνο, το οποίο ''χτυπιόμαστε'' οτι είναι άκυρο; Γιατί η Ελλάς δεν κάλεσε τόσα χρόνια την Τουρκία και την Λιβύη σε ένα τριμερές Σύμφωνο για την ΑΟΖ της Ανατολικής Μεσογείου;

Και γιατί ''σώνει και καλά'' οι ΑΟΖ Ελλάδος και Κύπρου πρέπει να ενώνονται, κάτι αδύνατον, ούτως ή άλλως; Μήπως για τον αγωγό East Med; Δεν έχουμε παρά να καλέσουμε την Τουρκία να συμμετάσχει. Σε μια δίκαιη μοιρασιά της ΑΟΖ είμαι σίγουρος οτι θα συμμετάσχει. Γιατί δεν το δοκιμάζουμε;

Πέμπτον, το μόνο που δεν συζητά η Ελλάς-και καλώς- είναι η ελληνικότητα και η κυριαρχία στα νησιά του Αιγαίου που επειδή δεν αναφέρονται στην Συνθήκη της Λωζάνης, η Τουρκία δηλώνει οτι δεν είναι σίγουρο σε ποιον ανήκουν. Τα νησιά είναι ελληνικά και η Οθωμανική Αυτοκρατορία πλέον δεν υπάρχει. Παρόλα αυτά, είμαι σίγουρος οτι μια δίκαιη συμφωνία για τα παραπάνω ζητήματα θα επιλύσει και το θέμα αυτό. Γιατί δεν το δοκιμάζουμε;

Οι προσφυγικές ροές δεν θα σταματήσουν εάν η Ελλάς δεν έλθει σε συμφωνία για όλα τα εκκρεμή ζητήματα με την γείτονα. Οι ροές είναι υβριδικός πόλεμος που η Τουρκία διεξάγει εναντίον της Ελλάδος, συνεχώς τον κερδίζει και οι ελληνικές τοπικές κοινωνίες αναστατώνονται και διαιρούνται. Ο πόλεμος αυτός θα σταματήσει μόνον όταν συνεννοηθούμε. Αυτό οφείλουμε να το καταλάβουμε όλοι.

Και κάτι τελευταίο. Η Ελλάς και η Τουρκία είναι γείτονες για πάντα. Κανονικά θα έπρεπε να βοηθούμε και να προστατεύουμε ο ένας τον άλλον. Δεν είναι σωστό να προσπαθεί η μια χώρα να βγάλει τα μάτια της άλλης. Και για να προλάβω κάθε τουρκοφάγο υπερπατριώτη του καναπέ και της ασφάλειας του σπιτιού του, λέγω οτι οι αντίπαλοι της συνεννόησης θα πρέπει να ετοιμάζονται για πόλεμο και πιθανώς για απώλεια κάποιων νησιών, ενώ η Τουρκία δεν έχει τίποτε να χάσει. Το τονίζω, από έναν πόλεμο το μόνο μέρος που δεν θα χάσει τίποτε είναι η Τουρκία, εμείς, δεν είμαστε σίγουροι, δεδομένου του πλήθους των νησιών μας.

Κατόπιν αυτών κάνω έκκληση στην απλή λογική όλων ανεξαιρέτως και δηλώνω οτι προσωπικά προτιμώ την ελληνο-τουρκική φιλία, όπως μας την κληροδότησαν οι μέγιστοι Βενιζέλος και Ατατούρκ και απορρίπτω τον κατακλυσμό βλακείας που καθημερινά εξέρχεται από τις τηλεοράσεις μας.

Ιωάννης Ξηρός
Ταξίαρχος ε.α.