Ο Προκόπης Παυλόπουλος μας αποχαιρέτησε πριν λίγες ημέρες με ένα αίσθημα πικρίας που δύσκολα έκρυβε, διότι είναι ο δεύτερος Πρόεδρος Δημοκρατίας (ΠΔ) της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας που δεν εκλέγεται για δεύτερη θητεία. Ο γράφων δεν μπορεί να πει οτι θλίβεται για την απόσυρση του ανδρός από τον δημόσιο βίο, δεδομένου οτι ήδη από την εποχή Καραμανλή 2004-9 έχει εκφραστεί πολλάκις εναντίον του. Θεωρώ όμως απαραίτητο, τώρα που αποσύρεται οριστικά ένα εμβληματικό πρόσωπο μιας άλλης εποχής, την αναδρομή στο πολιτικό παρελθόν του, διότι ακριβώς αυτό το παρελθόν και οι συμβολισμοί του σημάδεψαν μια ολόκληρη περίοδο που τελείωσε με την οικονομική και ηθική μας χρεωκοπία. Αποτελεί λοιπόν αυτή η αναφορά αποχαιρετισμό στο κακό μας παρελθόν.
Ο Π. Παυλόπουλος,καθηγητής Δημοσίου Δικαίου, εισήλθε στην πολιτική ελέω Μιλτιάδη Εβερτ το 1993. Μαζί με τον πολιτικό προστάτη του εξέφραζαν πιστά την καραμανλική πολιτική αντίληψη του δευτέρου ημίσεος της δεκαετίας '70, σύμφωνα με την οποία η οικονομία πρέπει να είναι μεικτή, δημόσια και ιδιωτική, το κράτος παρεμβατικό και να ελέγχει μεγάλους τομείς της οικονομίας. Ακόμη περισσότερο, το κράτος οφείλει να εξαγοράζει ή να εθνικοποιεί μεγάλες επιχειρήσεις με οικονομικά προβλήματα, να ελέγχει τις συγκοινωνίες, τις επικοινωνίες,την ανώτατη εκπαίδευση κτλ. Τόσος ήταν ο φόβος του Κωνσταντίνου Καραμανλή μπροστά στο τέρας του λα'ι'κισμού που με την μορφή του ΠΑΣΟΚ έβλεπε να έρχεται που όταν το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου ανέλαβε την εξουσία δεν βρήκε τίποτα να κρατικοποιήσει. Τα είχε ήδη κρατικοποιήσει ο σοσιαλμανής Καραμανλής, ο οποίος στο κάτω-κάτω της γραφής ουδέποτε υπήρξε αληθινός δεξιός και δεν το έκρυβε. Ο Εβερτ απαγόρευσε στο προεκλογικό πρόγραμμα της ΝΔ να υπάρχει η παραμικρή υπόσχεση για μια έστω εμβληματική αποκρατικοποίηση με το επιχείρημα οτι ''αυτό δεν το θέλει ο κόσμος μας'', εννοώντας τους οπαδούς του κόμματος. Γιατί όχι, εφόσον τόσα χρόνια αυτά τους είχαν μάθει;
Αποτέλεσμα, χωρίς σαφές ιδεολογικό στίγμα, διακριτό από το στίγμα του ΠΑΣΟΚ, η πολιτική ιδεολογία της Νέας Δημοκρατίας μετατράπηκε σε ομίχλη και το κόμμα έγινε δεύτερο πάντα του ΠΑΣΟΚ, παντρεμένο με την αντιπολίτευση.
Τέτοια ήταν τα πολιτικά παιδιά του Καραμανλή, τα ανήψια του, ο Εβερτ, ο Παυλόπουλος. Ο τελευταίος διετέλεσε κρίσιμος και καθοδηγητικός παράγων στην νεοδημοκρατική διακυβέρνηση 2004-9, εμβληματικός υπουργός που έδειχνε την κατεύθυνση της χώρας. Και τότε ακριβώς φάνηκε πόση μεγάλη ήταν η ιδεολογική ένδεια των λεγομένων καραμανλογενών πολιτικών, τα αδιέξοδά τους, η αδυναμία τους σε μια εποχή που μετά την πασοκική λαίλαπα απαιτούσε άμεσες και βαθιές μεταρρυθμίσεις, γνήσια επανίδρυση του κράτους και πολιτική επανεκπαίδευση του λαού.
Ο Π. Παυλόπουλος απαίτησε και επέβαλε την μονιμοποίηση χιλιάδων συμβασιούχων, επιδεινώνοντας τα δημόσια οικονομικά υπερβαίνοντας ακόμη και το ΠΑΣΟΚ στον υπερπληθωρισμό του δημόσιου τομέα. Δεν επέτρεψε στον Καραμανλή να αλλάξει το καθεστώς του πανεπιστημιακού ασύλου κατ'ελάχιστον. Αφησε την Αθήνα τον Δεκέμβριο 2008 στο έλεος των συμμοριών. Το χειρότερο,ευχαριστούσε δημοσίως τους μετανάστες από την Ασία που...προτιμούσαν την χώρα μας παρά τις άλλες για την εδώ εγκατάστασή τους, επιδιώκοντας-σε αγαστή σύμπνοια με τον Κ. Σημίτη-την δημιουργία ...πολυπολιτισμικής κοινωνίας στην Ελλάδα, επανένωνε ξένες οικογένειες,γέμιζε τις πλατείες με ξένους μετανάστες και γενικώς απέτρεπε την τότε κυβέρνηση για λήψη οιουδήποτε μέτρου που θα συνεπήγετο έστω και μια ουγγιά πολιτικού κόστους. Ούτε στις φωτιές της πατρίδας του Ηλείας δεν πήγε το 2007 για να μην χαλάσει ...η εικόνα του. Τέτοια γενναιότητα. Ηταν φυσικό, ένα τέτοιο κόμμα, πασοκικότερο του γνησίου ΠΑΣΟΚ και με τέτοιους υπουργούς σαν τον Παυλόπουλο να χάσει το 2009 από το γνήσιο ΠΑΣΟΚ. Ακόμη όμως και στην πρώτη περίοδο των Μνημονίων, όταν η χώρα απειλείτο με άτακτη χρεωκοπία και χρειαζόταν την βοήθεια από την Ευρώπη άμεσα, ο Παυλόπουλος απέκρουε τα Μνημόνια επειδή έλεγε...αντίκεινται στο Σύνταγμα. Τέτοιος ογκόλιθος πολιτικής σκέψης.
Είναι φυσικό ένας πολιτικός σαν αυτόν να αποτελέσει τέλεια επιλογή για Πρόεδρος Δημοκρατίας από μια Αριστερά, η οποία-ούτως ή άλλως- ουδένα από τον χώρο της δεν είχε να προτείνει. Το κακό είναι οτι υπερψηφίστηκε και από την Νέα Δημοκρατία με την τιμητική εξαίρεση του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος την μόνη υπηρεσία που προσέφερε στον ελληνικό λαό ήταν η στάση του υπέρ του ''ναι'' στο αστείο-κατά τα άλλα- δημοψήφισμα του 2015. Αυτό και απολύτως τίποτε άλλο. Ολη η υπόλοιπη θητεία του αναλώθηκε σε πληκτικές, επαναλαμβανόμενες και τελείως ανωφελείς επικλήσεις του Διεθνούς Δικαίου όσον αφορά στις σχέσεις με την Τουρκία. Είναι απολύτως σωστό που ο Κυρ. Μητσοτάκης δεν επέλεξε για δεύτερη θητεία τον εκλεκτό της Αριστεράς. Είναι απολύτως σωστό να αποστρατεύονται πολιτικοί που συνέδεσαν την δράση τους με την πορεία παρακμής και χρεωκοπίας της χώρας σαν τον εν λόγω κύριο, σαν τον Σημίτη, τον Παπανδρέου, τον Βενιζέλο και ελπίζω στις επόμενες εκλογές να φιλοτιμηθεί και ο Καραμανλής. Αντίο λοιπόν και ας γνωρίζει οτι δεν θα τον σώσει η συγγραφή των απομνημονευμάτων του, όπως δεν έσωσε κάτι τέτοιο και ένα παρόμοιο βιβλίο τον Κώστα Σημίτη.Πολιτικοί σαν αυτούς και τον Παυλόπουλο όταν φεύγουν δεν αφήνουν πίσω τους ούτε ίχνος.

Ιωάννης Ξηρός
Ταξ|χος ε.α.