Γομαροστάλι έλεγαν οι ημιονηγοί του Ολύμπου έναν χώρο στα Πριόνια, εκεί που τώρα σταματούν τα αυτοκίνητα, όπου έμεναν συγκεντρωμένα τα υποζύγια ζώα που μετέφεραν προμήθειες στα καταφύγια του Ολύμπου. Τα υποζύγια είναι ακόμη εκεί κοντά και συνεχίζουν να μεταφέρουν πράγματα και ανθρώπους, πλην όμως η ονομασία έμεινε για μια από τις δυσκολώτερες διαδρομές του Ολύμπου που ξεκινά από το σημείο αυτό και είναι γνωστή με το όνομα Γομαροστάλι ή Γομαρόσταυλος.

Αυτήν την διαδρομή επέλεξε να κάνει την Κυριακή 25 Ιουλίου τρέχοντος ο γράφων, μέλος του ΕΟΣ Αχαρνών και του Συλλόγου Πεζοπορίας Ορειβασίας Τρικάλων ως απότιση για μια ακόμη φορά φόρου τιμής στον Πατέρα όλων των ελληνικών βουνών Όλυμπο.

Η διαδρομή ξεκινά από την τοποθεσία Πριόνια, 17 χλμ. από το Λιτόχωρο, όπου υπάρχει πάρκιγκ και εστιατόριο και από υψόμετρο 1100μ. Είναι ενδιάμεση διαδρομή προς τις κορυφές μεταξύ των κλασικών διαδρομών Πριονίων και Πετρόστρουγκας, πλην δυσκολώτερη, διότι αφενός έχει συνεχή κλίση και αφετέρου στα 2500 μ. και μέχρι το τέλος της στα 2800μ. στο Οροπέδιο των Μουσών, όπου υπάρχουν τα καταφύγια του Ολύμπου η διαδρομή περνά από σχεδόν κάθετο βράχο, όπως ο βράχος της κορυφής Μύτικας, στον οποίον η χρήση των 4 άκρων είναι απαραίτητη, πράγμα που καθιστά την διαδρομή Γομαρόσταυλος αλπική.

Εκκίνηση την 09.30 από τα Πριόνια για κάλυψη υψομετρικής διαφοράς 1700μ. μέχρι το Οροπέδιο (1100-2800μ). Το Γομαροστάλι απευθύνεται σε ελάχιστους ορειβάτες λόγω της κλίσης και της επικινδυνότητός του και ο γράφων συνάντησε εκεί- αν και οι Κυριακές είναι πολυσύχναστες- μόνο ένα ζευγάρι ορειβατών από Κοζάνη. Μετά από κοπιώδη ανάβαση την 13.00 ήμουν στην βάση του βράχου αφού πέρασα ένα υπέροχο αισθητικό δάσος οξυάς όπου είδα να περνούν δύο αγριοκάτσικα, σήμα κατατεθέν του Ολύμπου.

Ο Σύνδεσμος Ελλήνων Ορειβατών και η Ορειβατική Λέσχη Θεσσαλονίκης  τοποθέτησαν στον βράχο χοντρά συρματόσχοινα και σιδερένια πατήματα στερεωμένα στον βράχο, καθιστώντας αυτόν via ferrata, ''σιδερένιο δρόμο'' σε ελεύθερη ελληνική μετάφραση και η διαδρομή αυτή είναι πιο ασφαλής έτσι από την διαδρομή του Μύτικα. Ευτυχώς δεν υπάρχουν ακόμη σταυροί στο Γομαροστάλι, κανείς δεν έπαθε μέχρι τώρα κάτι και ας ελπίσουμε οτι θα παραμείνει έτσι.

Παρόλα αυτά απαιτείται άπειρη προσοχή, διότι από εκεί κάθε πτώση είναι μοιραία. Ο γράφων την 14.00 ήταν στο Οροπέδιο των Μουσών και άρχισε την κατάβαση την 14.30. Η κατάβαση μέχρι τα Πριόνια είναι πολυσύχναστη από ανθρώπους που πηγαίνουν για διανυκτέρευση στα καταφύγια ή κάνουν απλώς μια μικρή ανάβαση  και εκεί ομιλώνται όλες οι γλώσσες της Ευρώπης. Την 18.30 ήμουν στο σημείο εκκινήσεως και έτοιμος για την επιστροφή ολοκληρώνοντας σε 9 ώρες μια από τις σκληρότερες διαδρομές του Πατέρα των βουνών. Αυτός ο Πατέρας, όπως οι αρχαίοι θεοί απαιτεί δυστυχώς από όσους τον λατρεύουν και τον τιμούν με τις αναβάσεις τους κάθε χρόνο φόρο αίματος ως θυσία.

Ο τόπος είναι γεμάτος πινακίδες με ονόματα πεσόντων στην ορειβατική μάχη και μια επιγραφή στην μνήμη κάποιων άτυχων αποδίδει καλύτερα το πνεύμα όσων τολμούν να κάνουν ριψοκίνδυνα πράγματα στον Όλυμπο ''πέθαναν όπως ήθελαν εκεί όπου ήθελαν''.

Αποχαιρέτησα τον Όλυμπο με συγκίνηση, όπως πάντα. Ο γράφων ανήκει σε μια ορειβατική γενιά που μετέτρεψε κατά τις δεκαετίες του '70 και '80 την ορειβασία από ενασχόληση κάποιων ελίτ σε μαζική δραστηριότητα και είμαστε υπερήφανοι γι'αυτό. Οι προσπάθειές μας ήταν τόσο μέσα στην κοινωνία, όσο και απέναντι στην Διοίκηση, η οποία κλήθηκε από μας να κατασκευάσει υποδομές.

Σε όλα αυτά τα χρόνια πετύχαμε πολλά και γράψαμε την ιστορία μας. Έλληνες ορειβάτες κατάφεραν να κάνουν θαυμαστά κατορθώματα στα ψηλότερα βουνά του κόσμου. Σιγά-σιγά όμως αυτή η κουρασμένη γενιά με πάνω από 40 χρόνια ορειβασίας στην πλάτη και στα πόδια της αποχωρεί για να δώσει τόπο σε νεότερες, όπως πάντα γίνεται. Θα αγαπήσουν την ορειβασία οι νεότεροι όσο την αγαπήσαμε εμείς; Το εύχομαι. Ο Όλυμπος όμως θα είναι πάντα εκεί, θεός, πατέρας, πρόκληση, προσκύνημα. Όλοι οι Έλληνες πρέπει να τον ανέβουν έστω μια φορά στην ζωή τους, όπως κάνουν οι Ιάπωνες στο Φούτζι, την έδρα των δικών τους θεών. Κλείνοντας, θυμίζω σε όλους οτι τα ελληνικά βουνά υπήρξαν πάντα σε δύσκολους καιρούς τόπος ελευθερίας και προστασίας για τους Έλληνες.

Ιωάννης Ξηρός