π. Αθανασίου Τύμπα, Θεολόγου-Μουσικού

Από μικρά τα παιδιά μας, ακόμη κι αν δυσκολευόμαστε οικονομικά, έχουν τα πάντα. Υπολογιστή, τάμπλετ, κινητό τελευταίας τεχνολογίας, τα αγγλικά τους, το πιάνο τους, την ακαδημία ποδοσφαίρου, τη σχολή χορού και ό,τι άλλο ζητήσουν.

Αυτός είναι ο βασικός λόγος που τα κάνει να συμπεριφέρονται σαν πριγκηπόπουλα και οι κινήσεις τους στο σπίτι, στο σχολείο και στο παιχνίδι να είναι γεμάτες εγωισμό. Ακόμη και τους μεγαλύτερους τους βλέπουν αφ' υψηλού. Περιφρονούν τους καθηγητές τους, τους συμμαθητές τους και υψώνουν τη φωνή τους με την παραμικρή πίεση.

Όταν ένα παιδί ζητά κάτι δεν πρέπει να του το αγοράζουμε αμέσως. Είναι ένα παιδί ώριμο να διαχειρίζεται π.χ. έναν ηλεκτρονικό υπολογιστή και να ταξιδεύει χωρίς έλεγχο μέσα στο διαδίκτυο ενώ είναι μαθητής δημοτικού σχολείου; Υπάρχει λόγος ένας μαθητής γυμνασίου να έχει κινητό τηλέφωνο όταν οι κινήσεις του μέσα στη πόλη είναι συγκεκριμένες; Τα παιδιά μας σήμερα δε γνωρίζουν την επικοινωνία πρόσωπο με πρόσωπο. Ακόμη κι όταν πίνουν τον καφέ τους με τους φίλους τους τα μάτια τους και το μυαλό τους είναι στραμμένα στην οθόνη του κινητού τους ή του τάμπλετ. Τα χέρια τους διαχειρίζονται τέλεια τα  πληκτρολόγια ενώ αν πιάσουν κάποιο εργαλείο συχνά τραυματίζονται.

Τα περισσότερα παιδιά στο γυμνάσιο δύσκολα μπορούν , στο μάθημα της έκθεσης, να ολοκληρώσουν μια πρόταση. Την ώρα του μαθήματος το βλέμμα τους είναι απλανές και το μυαλό τους κουρασμένο.

Το χειρότερο όλων είναι ότι τα παιδιά μας έχουν στερέψει από συναισθήματα. Την οργή τους, τον έρωτά τους, την αγάπη τους τα έχουν εξαντλήσει παίζοντας οποιαδήποτε ώρα του εικοσιτετραώρου κάποιο ηλεκτρονικό παιχνίδι. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχουν γονείς που αφήνουν τα παιδιά τους να «παλεύουν», πάνω από μια ώρα την ημέρα, μέσα στο διαδίκτυο σ' αυτά τα παιχνίδια που δεν έχουν κανένα εκπαιδευτικό χαρακτήρα.

Μήπως μ' όλα αυτά θέλουμε να ξεφορτωθούμε τα παιδιά μας; Μήπως νομίζουμε ότι θα αποχτήσουν κόμπλεξ κατωτερότητας αν δεν έχουν τάμπλετ; Μήπως νομίζουμε ότι θα μείνουν διανοητικά καθυστερημένα; Μήπως ξεχάσαμε ότι είμαστε γονείς και στεκόμαστε κι εμείς όλη την ημέρα μπροστά στο «χαζοκούτι» ή στο τάμπλετ μας;

Τα παιδιά μας δεν τα χρειάζονται «ΟΛΑ»! Χρειάζονται την προσωπική επικοινωνία, τις συμβουλές μας, την αγάπη μας και κυρίως το καλό μας παράδειγμα.

Ας μάθουμε στα παιδιά μας πως χρειάζεται και κόπος για να αποχτήσουν κάποια πράγματα. Χρειάζεται επίσης ωριμότητα για να κρατάς κάποιο «μαχαίρι» στα χέρια σου, διότι το «μαχαίρι» μπορεί να κάνει και καλό και κακό.

Ας προσέξουμε μήπως τα παιδιά μας καταντήσουν ένα ρομπότ, όπως ο Σαρλό στην ταινία του «Μοντέρνοι Καιροί». Ας πιούμε, τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα, έναν καφέ με τα παιδιά μας συζητώντας μαζί τους. Ας κάνουμε συχνά μια βόλτα μαζί τους στη φύση, μήπως το μάτι τους μάθει να «διαβάζει» και τίποτα άλλο εκτός από ηλεκτρονικές οθόνες και ας τους υπενθυμίζουμε ότι ο άνθρωπος διαθέτει και αθάνατη ψυχή, η οποία όπως και το σώμα χρειάζεται την ανάλογη «τροφή».