Ούτε καν οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των επιχειρηματιών και των βιομηχάνων δεν τολμούν να αγγίξουν τις αγκυλώσεις στα εργασιακά θέματα σε αυτόν τον τόπο. 

«Είμαστε κατά των ομαδικών απολύσεων», δήλωνε  την Παρασκευή ο πρόεδρος του Συνδέσμου Θεσσαλικών Βιομηχανιών, Αχιλλέας Νταβέλης, για να εναρμονιστεί και αυτός με την παρεξηγημένη και τεχνηέντως φορτισμένη έννοια των «ομαδικών απολύσεων». Άλλωστε η πλειοψηφία του κόσμου πιστεύει – γιατί έτσι του έμαθαν οι συνδικαλιστές και τα ΜΜΕ- ότι η διατήρηση της συγκεκριμένης νομοθεσίας περίπου συγκρατεί  τα κύματα των απολύσεων που είναι έτοιμοι να κάνουν οι Έλληνες βιομήχανοι. Πάντως τα φρούτα των απαγορεύσεων τα γευτήκαμε και πάλι με τα τελευταία μεγάλα «λουκέτα» και τις εκατοντάδες των ανθρώπων που έχασαν την δουλειά τους.

Ξενίζει η στάση του κ. Νταβέλη καθώς ούτε ο ΣΘΕΒ μπήκε στον κόπο να υπερασπιστεί τον αναγκαίο εκσυγχρονισμό της αγοράς εργασίας, η υστέρηση της οποίας προκαλεί τόσα δεινά στην κοινωνία και πρωτίστως στην ελληνική οικονομία και τους ίδιους τους εργαζόμενους.

Στις αναπτυγμένες χώρες η ευελιξία που παρέχουν οι λεγόμενες ομαδικές απολύσεις σώζει θέσεις εργασίας και μαζί ολόκληρες επιχειρήσεις μέσω ευεργετικών αναδιαρθρώσεων. Αν είναι να κλείσει ένα εργοστάσιο με 500 εργαζόμενους, όσο οδυνηρό και αν ακούγεται, ας γλυτώσουν τουλάχιστον οι 300 αλλά να παραμείνει ανοιχτό.

Μάλιστα, δια της κινητικότητας, η αγορά διευρύνεται διαρκώς πολλαπλασιάζοντας και καθιστώντας ευκολότερες τις προσλήψεις. Πόσο δύσκολο είναι να κατανοήσει κανείς ότι μια επιχείρηση όταν έχει δουλειά κάνει προσλήψεις ενώ όταν δεν πάει καλά απολύει κόσμο για να σώσει ότι μπορεί; Ότι πιο φυσιολογικό δηλαδή σε μια ελεύθερη οικονομία.

Μόνο που η ελληνική οικονομία κάθε άλλο παρά «ελεύθερη» είναι. Διέπεται από αναχρονισμούς, ιδεοληψίες και έντονο κρατισμό ο οποίος έχει διαπεράσει ακόμα και τους… εκπροσώπους των βιομηχάνων. Πρόκειται για τις βασικές αιτίες του κακού οι οποίες εμποδίζουν τις ξένες επενδύσεις να έρθουν στη χώρα μας και με την σειρά τους να δώσουν δουλειά στον κόσμο ο οποίος μαστίζεται από μια πρωτόγνωρη ανεργία.

Ποιος όμως θα εμπιστευτεί για να επενδύσει σε μια χώρα όπως η δική μας όπου ακόμα και οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των επιχειρήσεων, όπως ο πρόεδρος του ΣΘΕΒ, αρνούνται να στηρίξουν το δικαίωμα του επενδυτή να προσλαμβάνει και να απολύει όσους χρειάζεται η επιχείρησή του;

Με άλλα λόγια αν αυτές είναι οι θέσεις των βιομηχάνων τότε το Εργατικό Κέντρο μάλλον πρέπει να αισθάνεται …καπελωμένο.

Για τον αντίλογο, αν υπάρχει, εδώ είμαστε…

Κώστας Τόλης