Φεβρουάριος 2017 και η δύστηνος Ελλάς ευρίσκεται πάλιν σε διλήμματα όσον αφορά στην διαπραγμάτευση με τους δανειστές της.Δεν είναι σκόπιμο να υπεισέλθουμε στο σημερινό σημείωμα σε λεπτομέρειες επί των διαπραγματεύσεων και των ενδεδειγμένων πολιτικών, ούτως ή άλλως τα πράγματα είναι γνωστά, φροντίζουν τα Μέσα και οι πολιτικοί μας να μας τα υπενθυμίζουν καθημερινώς.
Καλόν είναι όμως να έχουμε καθαρή εικόνα για το πως φθάσαμε ως εδώ, τουτέστιν γιατί μετά από τόσα χρόνια ειρήνης και κοινοτικών επιδοτήσεων η Ελλάς όχι μόνον κατέληξε σε Μνημόνια, αλλά αδυνατεί να εξέλθει αυτών και να εύρει την θέση της στις διεθνείς αγορές συναλλάγματος ως κανονικό κράτος.
 Ναι, ο γράφων πιστεύει οτι ήταν αναπόφευκτη η μοίρα της Ελλάδος που το 1981 πίστεψε έναν ψευδοπροφήτη, ο οποίος διέστρεψε όλον τον χαρακτήρα του λαού και όλην την υφή του κράτους, κάνοντας όλους να πιστέψουν οτι η ζωή είναι εύκολη και γλυκιά χωρίς δουλειά.Ναι, ήταν η αναπόφευκτη μοίρα της Ελλάδος που το μόνο κόμμα που θα μπορούσε να σώσει μια κάποια υπευθυνότητα, η Νέα Δημοκρατία, όταν ο λαός ανησύχησε για την μακροχρόνια παραμονή της κοινωνικής παθογένειας που ονομαζόταν ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και το άλλαξε το 2004, μετεβλήθη σε γαλάζιο ΠΑΣΟΚ, γιγαντώνοντας και αυτή  κράτος και ελλείμματα.
 Ναι, ήταν βεβαία η κατάληξη της ελληνικής μοίρας, όταν το 2010 με την χρεωκοπία πλέον πραγματική, ο ίδιος λαός, τόσο κακομαθημένος πια, αντί να περιέλθει σε περισυλλογή και αυτογνωσία, όρμησε στις πλατείες των λεγομένων Αγανακτισμένων διαδηλώνοντας εναντίον των πολιτικών, οι οποίοι τόσα χρόνια γιγάντωναν ελλείμματα και χρέη, αφού πρώτα ακριβώς για αυτά τα ελλείμματα και χρέη τους ψήφιζε, πιστεύοντας οι φαιδροί και τάλανες οτι η ζωή θα είναι εσαεί εύκολη και γλυκιά, χωρίς δουλειά.
Ναι, κατόπιν αυτών ήταν μοιραία κατάληξη η άνοδος στην εξουσία της επιτομής του χαζοχαρούμενου νεοελληνικού λα'ι'κισμού, της λεγόμενης ριζοσπαστικής Αριστεράς,αυτής για την οποία η έννοια του Ανθρώπου, την οποία έχει ως προμετωπίδα δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με την έννοια των πραγματικών ανθρώπων, αυτής που στην πραγματικότητα τόσα χρόνια κρυβόταν πίσω από την παθογένεια του ΠΑΣΟΚ και της γαλάζιας εκδοχής του και καθοδηγούσε νοοτροπίες και πολιτικές λαού και πολιτικών.
Και τι αποδεικνύεται; Οτι οι άνθρωποι αυτοί, μαθημένοι χρόνια και χρόνια σε πορείες, καταλήψεις και διαδηλώσεις, απλά δεν ξέρουν να κυβερνήσουν και ίσως δεν το θέλουν κιόλας.Παριστάνει τον πρωθυπουργό της Ελλάδος ένας θρασύς και αναιδέστατος καταληψίας σχολείων και πανεπιστημίων, ένας που στην ζωή τα βρήκε όλα έτοιμα και δεν γνωρίζει τι σημαίνει πραγματικός αγώνας και κάθεται στον θώκο γιγάντων όπως ο Τρικούπης, ο Κουμουνδούρος, ο Βενιζέλος, ο Μεταξάς,ο Πλαστήρας, ο Καραμανλής. Ο γράφων αισθάνεται  ντροπή που έχει η χώρα του για πρωθυπουργό αυτό το πράμα.Και όμως, αυτή είναι η μοίρα μας, η φυσική κατάληξη της πορείας από το 1981, αυτό δημιουργήσαμε με τα ίδια μας τα χέρια, αυτό μας αξίζει.
Και τώρα τι βλέπουμε; Βλέπουμε στην πραγματικότητα δύο Ελλάδες. Η μια, της ιδιωτικής οικονομίας αγωνίζεται να επιζήσει ανάμεσα στην άλλη Ελλάδα, την Ελλάδα του ελληνικού Δημοσίου,του οκνηρού ,του παμφάγου,του αδηφάγου και στις απαιτήσεις των δανειστών για τις οποίες δεν μας έμεινε πια ανάσα για να αντιδράσουμε.Και η εργατική Ελλάδα έχει απέναντί της επίσης μια κυβέρνηση, η οποία με την πρώτη ευκαιρία κάνει ό'τι έκαναν οι παθογενείς κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης, ρίχνοντας με την πρώτη ευκαιρία λεφτά δανεικά από το ελικόπτερο και διορίζοντας ημετέρους.Η Ελλάδα του Δημοσίου καταστρέφει συστηματικά την Ελλάδα της δημιουργίας 40 χρόνια τώρα. Από την έκβαση της μεταξύ τους διαμάχης θα κριθεί και η τελική μας μοίρα.Από την έκβαση της μεταξύ τους διαμάχης, η οποία με το ξέσπασμα της κρίσης έγινε φανερή και γίνεται οσημέραι φανερώτερη θα φανεί αν η Ελλάς έχει θέση στην λέσχη των πεπολιτισμένων κρατών ή όχι και αν η αστική της τάξη- ή έστω ό'τι απέμεινε απ'αυτήν- έχει μέλλον με εθνική αποστολή και συνείδηση.Κατόπιν τούτων, η ευθύνη της νέας Νέας Δημοκρατίας μοιάζει τώρα γιγάντια και το λέει αυτό κάποιος όπως ο γράφων που δεν ανήκε ποτέ στην αυλή της.Παρ'όλα αυτά όμως,αν εννοεί έστω και τα μισά από αυτά που διαλαλεί, πρέπει να βοηθηθεί.
Ιωάννης Ξηρός
Ταξίαρχος ε.α.