''Η Ελλάδα δεν μπορεί πια να κρύβεται πίσω από την Ευρωπαϊκή Ενωση'' δήλωσε εχθές την 17|12|2020 ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου, επιβεβαιώνοντας την ταπεινότητά μου που στο σημείωμα της 6|12|2020  χρησιμοποίησα ακριβώς την ίδια έκφραση για να καταδείξω οτι η Ελλάδα οφείλει είτε να καθήσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την γείτονα χώρα, είτε να αναλάβει την ευθύνη της άρνησης και των όποιων συνεπειών της και οτι η τακτική της υπόκρυψης πίσω από την ΕΕ τελείωσε.

Τούτο απεδείχθη με την άρνηση της Ενωσης να επιβάλει κυρώσεις στην Τουρκία εφόσον δεν υπάρχουν τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης με την Ελλάδα.

Μην γελιέστε, αυτός είναι ο πραγματικός λόγος της άρνησης κυρώσεων. Εφόσον δηλαδή σε κάποια διαπραγμάτευση δεν κατεδείχθη το δίκαιο ή το άδικο του καθενός, τι ακριβώς να τιμωρήσει; Αυτό όμως οι Ελληνες πολιτικοί και δημοσιογράφοι δεν το είπαν στον ελληνικό λαό, όπως 45 χρόνια τώρα κάνουν.

Το ελληνικό επιχείρημα οτι απαιτείται κάποιος εύλογος χρόνος αποχής της Τουρκίας από έρευνες προκειμένου να πιστοποιηθεί η καλή της θέληση είναι κατανοητό, αν και όχι απαραίτητο, δεδομένου οτι χάθηκε ήδη πολύς χρόνος. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό.

Το θέμα είναι αν όντως η ελληνική κυβέρνηση και γενικότερα η ελληνική πολιτική τάξη είναι σε πνευματική και ψυχολογική θέση να διαπραγματευτεί, με άλλα λόγια, εάν έχει το θάρρος για κάτι τέτοιο ή πάντα θα κρύβεται πίσω από οτιδήποτε προκειμένου να αποφύγει να πιεί το πικρόν ποτήριον τούτο.

Και γιατί είναι πικρόν το ποτήριον της διαπραγμάτευσης;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δυστυχώς δείχνει το μέγεθος της αυταπάτης, της διαστροφής και της παγίδας που οι ίδιοι οι Ελληνες πολιτικοί έριξαν τον εαυτό τους και τον ίδιον τον ελληνικό λαό από την εποχή που ανέκυψε ήδη το κυπριακό πρόβλημα. Η παγίδα συνίσταται στην αντίληψη οτι η Τουρκία έχει πάντα άδικο και η Ελλάδα πάντα δίκιο.

Η αυταπάτη, δηλαδή η πλάνη την οποία κάποιος στήνει ο ίδιος για τον εαυτό του, οτι η Τουρκία είναι πάντα ο δαίμων και η Ελλάς το θύμα. Ρωτά κάποιος καλόπιστος γιατί δεν αρχίζουμε διάλογο και αυτομάτως εισπράττει την απάντηση ''μα με ποιούς, μ'αυτούς ποτέ'', χωρίς να αντιλαμβάνεται οτι έτσι χώνει την χώρα του βαθύτερα στον φαύλο κύκλο, μια προβληματική κατάσταση στην οποία το πρόβλημα αυτοτροφοδοτείται δείχνοντας πάντα την αρχή του, χωρίς διέξοδο και τέλος.

Το άκρον άωτον της πνευματικής αυτοπαγίδευσης της ελληνικής πολιτικής τάξης είναι η απέραντη φλυαρία περί Διεθνούς Δικαίου.'' Το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982 (UNCLOS) επιτρέπει στα υπογράψαντα κράτη να επεκτείνουν τα εθνικά ύδατα των νησιών τους στα 12 ναυτικά μίλια και να ανακηρύξουν Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη πέραν αυτών'', δηλώνει όπου βρεθεί και όπου σταθεί ο ΥΠΕΞ Ν. Δένδιας στην σειρά άλλων υπουργών.

Επίσης όλα ανεξαιρέτως τα νησιά, ακόμα και τα πιο μικρά και απομεμακρυσμένα έχουν δική τους υφαλοκρηπίδα, δηλαδή παρέχουν δικαίωμα στα κράτη αποκλειστικής οικονομικής εκμετάλλευσης μέχρι 200 ναυτικά μίλια από το εξωτερικό όριο των εθνικών υδάτων των νησιών αυτών.

Ωραία, θαυμάσια και εθνωφελή είναι όλα αυτά που μας αποδίδουν όλο το Αιγαίο και ενώνουν την ΑΟΖ Κύπρου και Ελλάδος, μοιράζουν σχεδόν όλη την Ανατολική Μεσόγειο μεταξύ Ελλάδος, Κύπρου και Αιγύπτου περιορίζοντας την Τουρκία στο λιμάνι της Αττάλειας, πλην όμως ξεχνούν να συμπληρώσουν οτι το ίδιο το Διεθνές Δίκαιο επιβάλλει διαπραγμάτευση με τον γείτονα και συμφωνία για να απολαύσεις όλα αυτά, διαφορετικά δεν απολαμβάνεις τίποτε, ο άλλος δεν σου επιτρέπει να κάνεις ούτε έρευνα και μένεις με το Διεθνές Δίκαιο στο χέρι.

Καμία τουρκική κυβέρνηση δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση να αποδεχθεί κάτι τέτοιο, όσες κυρώσεις και αν της επιβάλουν. Στο κάτω-κάτω η έννοια της τιμής στέκει πολύ ψηλά στις συνειδήσεις των Τούρκων και όποιος υποτιμά κάτι τέτοιο σκάβει τον δικό του λάκο.

Ξεχνούν επίσης να δηλώσουν οτι το πρωτογενές Διεθνές Δίκαιο είναι κυρίως οι συμφωνίες μεταξύ κρατών, ιδιαίτερα των γειτονικών, με τις οποίες διευθετούν τις επιμέρους διαφορές τους και οτι χωρίς αυτές τις συμφωνίες διεθνές δίκαιο απλά δεν υπάρχει. Το άκουσε ποτέ κανείς αυτό από Ελληνα πολιτικό τα τελευταία 45 χρόνια; Γιατί όχι;

Ας μην γελιόμαστε, η αντίληψη των Ελλήνων πολιτικών οτι το γράμμα του διεθνούς νόμου αρκεί για την εφαρμογή του είναι η μεγαλύτερη πνευματική παγίδα στην οποία υπέπεσαν με ευθύνη τους οι εγχώριοι πολιτικοί, ανάλογη με την άλλη παγίδα, κατά την οποία πίστεψαν οτι πάντα θα πάνε όλα καλά απείρως δανειζόμενοι και τελικά έριξαν την χώρα στην πλέον επονείδιστη και επαίσχυντη χρεωκοπία της Ιστορίας της.

Το χειρότερο, έπεισαν τον λαό οτι έτσι είναι τα πράγματα και τώρα είναι πολύ δύσκολο να του εξηγήσουν οτι σε μια διαπραγμάτευση κάτι παίρνεις, αλλά και κάτι δίνεις. Βλέπετε, θα είναι πάντα ευάλωτοι στις κατηγορίες της υποχώρησης, της μειοδοσίας ή ακόμα και της προδοσίας από εθνικιστές και λαϊκιστές πολιτικάντηδες αγύρτες, από τους οποίους αυτή η χώρα είχε πάντοτε πληθώρα. Το πολύ χειρότερο είναι οτι και οι Τούρκοι πολίτες έχουν  πειστεί από ανάλογου πνευματικού μεγέθους δικούς τους πολιτικούς οτι είναι σε όλα ριγμένοι και το αδιέξοδο είναι πλήρες.

Ο γράφων θα μπορούσε εδώ να προτείνει πολλά, αλλά θα το αποφύγει, στο τέλος-τέλος δεν έχω ουδεμία θεσμική ιδιότητα, τι να προτείνω; Ενα μόνον λέγω, αυτή η κατάσταση έχει εξαντλήσει τα χρονικά όριά της, όπως επίσης και την ανοχή των συμμάχων μας, όπως αποδείχθηκε στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ και πρέπει να τελειώσει. Δεν γνωρίζω πως, εύχομαι ειρηνικά και προπάντων λογικά, αλλά πρέπει να τελειώσει.

Ιωάννης Ξηρός